Merhaba. 19 yaşımdayım ve her gün olmadığım biri gibi davranmaktan yoruldum. (Evet, bir başkadır etkisi.) Daha demin annem namaz kılmak hakkında bir video gönderdi, ne yapacağım bilmiyorum, umarım bunu fazla üstelemez.
Dün akşam da Mabel Matiz’in ödül konuşmasında ne dediğini sordu, “Ne demiş anne?” dedim. “Sen ilgilisin sanat sepete, biliyorsundur diye sana soruyorum.” “Ödülünü Türkiyeli’lere ithaf ettiğini biliyorum.” dedim. Söyleyemedim “Evet anne biliyorum. Ah ne harika bir konuşmaydı!’ diyemedim gayet tabii ki, sinirlenmişti, söylenmeye başlamıştı hafiften. Ben de “Anne böyle yaparak kendini üzüyorsun, isteyen istediğini söylesin boşver.” dedim. “Evet orası öyle, allah akıl fikir versin.” dedi.
Annem ve babamla fikirlerimiz hiç uyuşmuyor, ciddiyim çok yoruldum. Hiçbir tartışmada fikirlerimi söyleyemiyorum, sürekli bir kaçışma hâli içindeyim. Annem bana bir keresinde “Senin kıblen Roma, Atina.” demişti. Babam da “Orası öyle zaten.” demişti, buna çok gülmüştüm.
Nadiren aşırı süper davranıp genelde gaddar olmayı nasıl başarıyorlar anlamıyorum. Ve evet açılmak istiyorum. Bir kere denemiştim. Salonda ağlıyordum, kimse yoktu ve kapkaranlıktı. Birden babam gelip kapıyı açtı, “Neden ağlıyorsun?” dedi. Çok sinirliydi. “Gidip annenin yanında ağla, neden burada ağlıyorsun?” dedi.
Annemin yanına gittim mecburen, sakinleşmeye çalıştım.
Sonra uzun bir nutuğa başladık. Yani annem ve babam bana karşı güzel güzel konuştular. En azından sinirli ve kaba değillerdi. “Sana güveniyorum, sen yaparsın, aslansın kaplansın”la bitti konuşmamız. Yani onlar konuştu ve ben dinledim.
Odama geldim neden onlara açılmak istedigimi söyleme düşüncesinde bu denli zorlandığımı düşündüm, çünkü hiçbir şey yokmuş aslında. Annem “Saçı açık olan harika stajyerler var, arkadaşlarımın kızları açıklar, sorun değil bizim için. yapamıyorsan takma.” demişti. Babam da desteklemisti son konuşmayı yaparak, meğersem hiç öyle değilmiş.
Ertesi sabah kursa gitmek için hazırlanırken takmadım başörtümü. Babam annem ve ben evden çıkacaktık. Anneme “Böyle geleceğim.” dedim “Hadi gel, geç kalacağız.” dedi. Babam arabada bizi bekliyordu “Böyle mi geleceksin?” dedi, “Evet.” dedim. “Tamam.” dedi. Annem o sırada “Bence eve çıksın.” dedi. Babam “Hayır, çıkmasın. Böyle istiyorsa böyle olsun.” dedi. Ama epey rahatsız olduğunu anlayabiliyordum.
Öğlen arası bir hoca beni çağırdı, sınıfa gelip herkesin kafasının bazen karışabileceğinden uzun uzun bahsetti. Sanırım babam okulu aramıştı, annem de olabilir, orayı henüz anlamadım. Eve döndüm, hiç konuşmadım ailemle.
Ertesi sabah beni uyandırmadılar, okula gitmek için bir uyandım ve baktım ki annem ve babam çıkıyor. “Baba,” diyecek oldum “Hayırdır kızım?” deyip kocaman sırıttı. Sinirli degildi, alay ediyordu benimle. Onlar çıktılar, ben evde kaldım. Olur böyle şeyler dedim. Hiç üzülmedim.Normal bir günmüşcesine vakit geçirdim.
Ertesi gün de uyandırmadılar. Yine bir şey yapmadım ve hâlâ kötü hissetmiyordum. Şimdi neden o günlerde kendi başıma okula gitmediğimi sorgulamaya başladım, o kadar çok korkuyormuşum ki bu konuyu düşünmekten hiçbir şey yapamamışım. Düşünmemiştim, hissetmemiştim, kendimi kaybetmişim bilmeden.
Annemin nöbette olduğu bir akşam babamla konuştum, o benimle konuştu açıkçası. Sadece çok üzüldüğünü anlatıp durdu. Sonra çay istedi arada gidip getirdim. Çok sinirliydim arada kendimi tutamayıp güldüğümü hatırlıyorum. En son artık “Beni ve anneni üzme” falan dedi, sarıldık. Odama gittim, ertesi gün gelip beni uyandırdı ve okula götürdü iyi anlaşıyorduk, ben de unutmaya karar vermiştim. Bu acıya nasıl katlanacaktım ki nasılsa…
İki yıl geçti bu olayın üstünden. Onların istediği gibi olmaktan uzaklaşınca başka insanlara dönüşüyorlar. Ne yapacağımı bilmiyorum, beni anlar mısınız bilmiyorum, epey karışık yazdım. Çok zor tekrar yaşamak o anları, ama artık ölmem an meselesi. Kalbim çok ağrıyor ama geçer ಥ_ಥ
Esenlikler canım arkadaşlarım hiç tanışmamış olsak da iyi ki varsınız, bağımsız ayakları sapasağlam yere basan bir kadın olup kendi evime çıktığımda bunaldığınız her an kapımı size açacağım.
Iyi geceler&akşamlar&hayatlar dostlarım,
Esen kalın.