Buraya yazdığım 2. mektubum. Sanırım henüz paylaşılmadı, her neyse. Son demlerimde olduğumu söylemek istiyorum. Yanlış belki ama bazen ölmek istiyorum. Bu konunun bu kadar zor oluşundan kapalı olan bir insan, her şekilde dikkat eder. Bense bi kargo gelse misafir gelse kafamı kapatmakta zorlanan biri haline geldim. Kendime olan saygımı yitiriyorum. 11. sınıftan beri açılmayı çok fazla istiyorum. Hatta pandemi zamanlarıydı, çok iyi hatırlıyorum. Babamın ilk göz ağrısı ve sevdiğini düşünüp destek olacağını düşündüğümden ona açılmak istediğimi söyledim. Bana, okuldan alırım, telefonunu elinden alırım, demişti. Hayatımın şokunu ilk o gün yaşadım. Sonrasında dershaneye giderken anneme artık dayanamadığımı söyledim. Psikolojim her anlamda kötüydü. Kavgaları, babamın anneme şiddet göstermesi, o kadar doluydum ki babama söylediğimizde günah dedikten sonra düşündüğü tek şey millet ne der oldu. Düşünmeden çıktım. Sadece saçlarım açıktı.
1 ay konuşmadı annem para vermesini istiyordu babam boşuna üniversiteye gönderiyormuş beni, sevgilim varmış benim. Dayanamadım ve geri kapandım ama bu sefer isteyerek değildi. Tarz bulmaya çalışmaya başladım. Yaklaşık bi süredir idare ediyorum ama artık kendim gibi değilim. Benliğimi tamamen kaybettim. Şallarımın üzerine şapka takıyordum kendimi bu şekilde de olsa rahat hissettim ama buna da dışarıdakiler laf etmeye başladı. Kendimi bu şekilde sevemezken bu zor geliyordu. Yaz tatillerinde çalıştığım iş yerlerinde asla istediğim gibi başımı yapamıyordum. Kendimi beğenmiyor, iğrenç hissediyordum ve son demlerdeyim.
Dediğim gibi, üniversite 2. sınıf olacağım. Bir sene mezuna kalmıştım. İlk yılım belirli aralıklarda sürekli bu mevzuyu düşünüp, kendimi yurt odasına kapamakla geçti zaten. Yarım dönem sonrası evdeydim deprem sebebiyle. Şimdi yeni döneme başlayacağım, çok az kaldı. Annem dayanamıyorsan üniversitede açık evde kapalı olabilirsin demişti. İlk başta kabul etmedim çünkü bu şekilde olmak zorunda değildim. Şimdiyse dayanamıyorum ve çözüm yolunu bu şekilde görüyorum. Bu sene ehliyet alacağım, kimlikte fotoğrafım kapalı ama ben orada açık olacağım. Bunun gibi şeylerde zorlanacağımı düşünmek ölüm gibi. Bazen yaşarken ölürsünüz, kimse kim olduğunuzu bilmez. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ama dayanamıyorum da daha fazla.