Az önce bu siteyi keşfettiğime çok sevindim. Buraya kısmen hissettiklerimi yazabileceğim için çok mutluyum. Babam beyin kanaması geçirdi ve bunu başka birinden öğrendim. Apar topar aile evine döndüm herkes çok üzgün, sinirler çok gergin. Anlıyorum, inanın hepsinin ne hissettiğini anlıyorum. Babama çok düşkünüm. Bir gün hastaneden eve döndüğümüzde erkek kardeşim ve annem, babamı yeteri kadar sevmediğimi ve ağlamadığımı duygusuz olduğumu söylediler. Bu benim için çok ağır, çünkü babamın başında ağlamak istemiyorum. Onun morale ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Evet hepsi ağlıyor ama ben ağlamıyorum, onunla konuşuyorum dertleşiyorum. O bana cevap veremiyor, yoğun bakımda. Kendimi sıkışmış ve yalnız hissediyorum. Dışarı çıkmak istediğimde bir sürü şey söylüyorlar. Yalnızca hava almak istemem bile suç oluyor.
Babamın durumunun farkındayım ama herkes acısını farklı yaşamaz mı? Ailemin beni anladığını ne hissettiğimi bildiğini sanmıyorum. Yalnızca kendi acısına odaklanmış durumdalar. En çok onlar acı çekiyor gibi davranmalarına katlanamıyorum. Sürekli kavga çıkarmaya çalışıp beni azarlıyorlar. Halbuki ben en büyük çocuğum. Kardeşlerimin bu şekilde davranması ve annemin ses çıkarmaması sinir bozucu. Evde istenmeyen biriymişim gibi davranıyorlar. Hep akşam yemeği zamanı kavga ediyoruz ve hep ben haksız çıkıyorum. Halbuki en başında “Yeri ve zamanı değil sonra konuşuruz.” dememe rağmen üzerime geliyorlar. Bu saçma döngüyü nasıl sonlandırabilirim? Sorun bende mi?