Ekonomik özgürlüğümüzü elimize alsak bile türkiyede bir ev kiralamamız bile çok zor

Açıldım, ama dertlerim bitmedi. 7 senelik zorunlu kapalılığın ardından ve uzun uğraşların sonucunda geçen sene açıldım, ama annem susmadı. Her babam evden gittiğinde bana or*spu demeye, yakında kendini de satarsın sen demeye, hele bi etek falan giy demeye ve daha bir sürü ağıza alınmayacak hakaretler etmeye devam etti. Bir insan sırf kızı açıldı diye nasıl bu kadar acımasız olabilir? Bir gün ona sinirden şeytan demiştim, onu dedikten sonraki yediğim dayağı hiç unutmuyorum. Kendimi iyi hissederim, tüm dertlerim biter sanıyordum ama benim derdim annemmiş. Tüm kötü şeyleri başıma getiren, zorla beni kapatan, her şeyimi kısıtlayan, hakaretler eden kişi annemdi. Bu hayatta annemden nefret ettiğim kadar kimseden nefret etmiyorum. Her sabah uyandığımda yine aynı lafları duymak, boğazımın düğümlenmesi, geceleri ağlamak…

Bir anne daha ne kadar kötü olabilir? İnsan mı öldürdüm? Yalnızca başımı açtım. Dayanmak çok zor geliyor, henüz 21 yaşındayım. Önceden evlenmek bana saçma gelirdi, ama artık tek çaremin bu olduğunu düşünüyorum. Bazı insanları daha iyi anlıyorum, kuzenlerimi daha iyi anlıyorum. Hepsi evlenip kendini o yobaz ailelerinden kurtardı, artık mutlu bir hayatları var. İçten içe evlenmeyi istemesemde tek kurtulma yolum bu. Eğer yobaz ailenizden kurtulmak istiyorsanız, kültürlü birisi ile evlenip kendinizi kurtarın kızlar. Çünkü ekonomik özgürlüğümüzü elimize alsak bile türkiyede bir ev kiralamamız bile çok zor. Coğrafya keşke kader olmasaydı.