Merhaba, açıkçası nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Uzun bir süredir kafam o kadar dolu ki. 20 yaşındayım ve yaklaşık 7 senedir kapalıyım. Mahallemizde yaz tatilleri 3 aylığına yatılı kuran kursu var ve annem beni ve kuzenlerimi bu kursa göndermişti. Başta ailemden ayrılmak istemedim çünkü yatılıydı ve hayatımda ilk defa yatılı bir kursta kalacaktım. Kuzenlerimin de yanımda olması sebebi ile başlarda zorlansam da sonra alıştım. Burada sadece dini eğitim alıyorduk ve ben de gayet başarılıydım. Bir gün hocalardan biri sohbet verirken konu tesettüre geldi ve ergenliğe giren her kızın kapanması gerektiğini dini açıklamalarla anlattı. Bu konuşmadan çok etkilenmiştim, çevremdeki herkes kapalıydı ve ben de bir gün kapanacağımı biliyordum. Bu sohbetin de etkisi ile kendi isteğimle kapandım. Kuzenimle de konuşmuştum ikimiz anlaşıp o gün kapanmıştık.
Tabi daha çocuğuz, herkes bizi takdir ediyor ve bu bizim çok hoşumuza gidiyordu. Pandemi sürecine kadar kafamda hiç açılma fikri yoktu ama kendimi çok özgüvensiz hissediyordum. Derslerimde en başarılı öğrenci bendim çok çalışkandım ama kendimi hep özgüvensiz ve eksik hissediyordum. Pandemi zamanıydı. Kuzenimle buluşmuştuk. Bana açılmak istediğini söyledi ve ben de her zaman arkandayım seni desteklerim demiştim çünkü ben de açılmak istiyordum ve eğer o bunu başarırsa ben de ondan güç alabilirim diye heyecanlanmıştım. Önce o annesine bahsetti tabiki de annesi izin vermedi, sonra bu konuyu rafa kaldırdı ama içten içe hala istiyordu. Aradan birkaç sene geçti ve ben mezun senemde evde üniversite sınavına hazırlanıyordum. Kafamda hala o düşünce vardı. Sınavdan sonra aileme bahsetmeye karar verdim. Önce anneme söyledim. Bana o kadar kırıcı şeyler söyledi ki. Beni büyük bir hayal kırıklığına uğrattın, sana nazar değmiş, kim giriyor aklına, günahı sevabı benden iyi biliyorsun bile bile nasıl yaparsın vs. o kadar çok ağladım ki bu konuşmadan sonra.
Günlerce odamdan çıkmadım, yemek yemedim. Sonra yavaş yavaş toparlandım sınav sonucum belli oldu. Yaşadığım şehirde istediğim bölümü kazanmıştım. Bu sefer babama bahsetmek istedim bu durumu. O daha anlayışlı karşıladı ama gözlerinden anlamıştım o da istemiyordu. Üniversiteye giderken açık git ama evde ve akrabaların yanında kapan demişti. Böyle hayat mı olurdu? Çift kimlikli? Babamın gözlerindeki o benim kızım bu olamaz ifadesini görünce tekrar düşünmek istedim acaba gerçekten istiyor muyum açılmayı diye. Fikrim değişmemişti birkaç hafta sonra hep beraber dışarı çıkmak için hazırlanırken şalımı bağlamadım ve yanlarına gidip ben böyle geleceğim dedim. Annem hemen bağırmaya başladı. Yapamazsın, bu yaşa kadar kapalıydın şimdi açılamazsın açılacaksan da kocan isterse açılırsın, işte bu laf beni beynimden vurdu. KOCAN İSTERSE AÇILIRSIN! Yani benim evimde bana laf getirme evlenince ne yaparsan yap demek oluyordu bu. Yine annem her zamanki gibi elalemi düşünüyordu. Sinirlerim iyice bozulmuştu ve o gün onlarla dışarı çıkmadım evde saatlerce ağladım.
Üniversite başladı. Üniversitenin ilk günü anneme tekrar ben kuaföre gidiyorum saçlarımı yaptırıcam ve okula böyle gidicem demiştim. 20 yaşındayım ve saçlarım için hiç kuaföre gitmemiştim çünkü ne gerek vardı zaten kimse görmüyordu. Böyle düşünerek kendi bedenimden bile nefret etmeye başlamıştım. Annem yine duygu sömürüsü yaparak beni reddetti. Şu an her gün okula bir ölü gibi gidiyorum asla kendi gibi olamayan bir zavallıyım.
Comments (2)
merhaba, seni o kadar iyi anlıyorum ki asla yalnız değilsin. ben de 7 yıl taktıktan sonra 25 yaşımda takmayı bıraktım. bu süreçte kendime hiçbir zaman yakıştırmadım hiç mutlu özgüvenli hissetmedim sadece bir zorunluluk olarak görüyordum. ve bu beni hayatı yaşamaktan ve adım atmaktan o kadar alıkoymuş ki şimdi fark ediyorum. kendi bedenime yabancılaşmış herhangi bir işte potansiyelini inkar eden sönük bir insan olmuştum. sadece evde durmak isterdim örtüsüz rahat hissedebilmek için. Yazdığın sözlerin hepsini duydum birkaç ay geçti ailem hala tam onaylamıyor ve her fırsatta bana kötü hissettiriyor ama benim hayata bakışım o kadar değişti ki sonunda kendim gibi hissediyorum. hala takmadığımı söylemediğim bir sürü insan var her biriyle olası bir karşılaşmada ne olacak diye endişeleniyorum ama içimde bir ses onlar beni yıllarca öyle gördüler diye şimdi hala kendi ruhuma zarar veren bir şeyle yola devam edemeyeceğimi söylüyor. eleştiren insanlar beni pek tanıyamadılar bu yıllar içinde benim bile kendimi tanıyamamış olmam gibi… hala kaygılıyım. ama bunu aşabildiğim süreçte kendimi takdir ediyorum. annelerimiz bence kader ortaklığı istiyor. ve her koşulda bizim nasıl bir insan olduğumuzu hiç sormadan davranıyorlar ayrıca bu inanç sisteminin değişime bu kadar katı yaklaşmasını hiç anlayamıyorum. mecburiyetler dayatılıyor en ufak bir sorgulamanın sonucu çok kötü oluyor. hala kaygılıyım ama kadınların sürekli böyle bir hissiyatla yaşamayı hak etmediğini düşünüyorum. senin de bir gün her şeye rağmen istediğini yapabilmeni dilerim. hala kendim için dilediğim gibi.
Ah canımm seni o kadar iyi anlıyorum ki hepimizde böyle aileler var ne yazık ki ama biliyor musun bu hiç sorun değil vegan yogurtlar var mesela yoğurdu onla değiştirebilirsin pirinç yoğurdu var