Yalnız yürümeyeceksin

Aslında benim hikayem 6 yaşında başlıyor

Sabah kalkıp başörtüyü saklamıştım

Umarım bir gün beni kabullenirsiniz

Öfke benim sınırlarımı çizmeme yardımcı oluyordu

Her seferinde kendimden vazgeçen ben oluyorum

Küçüklüğümden beri istediğim bölümü okuyorum

Her şeye geç kalmış gibi hissediyorum

Tek bildiğim dünyanın acımasız olduğu

ailem okumama da karşıydı

Çocukluğumu geri istiyorum

Her iki zıtlığı da içimde yaşıyorum

Ölmek istediğim dönemlerden hayata aşık olduğum dönemlere geldim

Sanki kafamda başörtü değil tuğla taşıyorum

Artık annen yok

Tabii ki İlahiyata gönderildim

İçimde eksik bir yer olur

Olay artık herhangi biri olabilmem

Hayatımdan endişe etmeye başladım

Üniversitede başörtüyle gezmek istemiyorum

Okulda başörtüsü zorunluydu

sonunda sorunun bende olmadığını kavrayabildim

Desteklemelerini beklemiyorum kabullenmelerini bekliyorum

Oysaki bir çocuğun dini olamazdı

Neyim eksik?