Selam
Benim hikayem 5. sınıfta, ailemin beni İmam Hatip’e göndermesiyle başladı. Tabii o zamanlar 10 yaşındayım; İmam Hatip ne, nereden bileyim, hiç itiraz etmedim ve ben de birçok küçük kız gibi çevremdekilere özenip kapandım. Ortaokulda yaptığım şeyin farkında değildim. Dürüst olmak gerekirse din hakkında düşünmekten korkuyordum çünkü bize böyle öğretilmişti.
Liseye geçtiğimde puanım yüksek olmasına rağmen ailem beni İmam Hatip’e yolladı. Dokuzuncu sınıf ise benim için düşünmeye bile korktuğum şeylerle yüzleştiğim yıldı. Bu konuya girmeyeceğim, kısaca dinleri mantığıma sığdıramıyordum ve artık bunu kendime itiraf etmiştim. O zamanlar önceliğim İmam Hatip’ten çıkmaktı. Ailemle bu konuyu konuştum -bu arada o zamanlar ailemle iletişimim berbat- fakat dinden girersem izin vermeyeceklerini bildiğim için konuya okulun eğitiminin yetersizliğinden girdim. Gitmek istediğim okul belliydi, puanım yetiyordu.
10. sınıfa başladığımda kendimi Fen Lisesi puanında bir İmam Hatip’te buldum. Artık pes etmiştim. Günden güne özgüvensiz ve asosyal birisine dönüşüyordum. İnsanların gözlerine bakamaz hale gelmiştim. Aslında benim sıkıntım insanlarla değil, aynada gördüğüm kişiyleydi. O kızı görmek istemiyordum ve bunun için görünmez olmam gerekiyordu. Böylece kendimi herkesten ve her şeyden soyutlamaya başladım.
10. sınıfın sonlarına doğru bir gün annem yanıma geldi ve bana bir psikologdan randevu aldığını söyledi. Bu süreçte ailemle iletişimim düzelmeye başlamıştı. En azından benim de insan olduğumu fark etmişlerdi. 11. sınıfa başladığımda şansımı bir daha denedim ve okulumu değiştirdim.
Şimdi 12. sınıftayım. Birkaç hafta önce anneme örtü takmak istemediğimi söyledim. Beni onaylamadığını fakat zorlayamayacağını söyledi. Geriye bir tek babamla konuşmak kaldı. Babam şiddete meyilli bir insan değil. Hiçbir zaman bana kıyafet konusunda karışmadı ama vereceği tepkiyi kestiremiyorum. Onunla sınavdan sonra konuşmayı planlamıştım ama bunu düşünmekten derslerime odaklanamıyorum. Sizden tavsiye almak için buradayım. Ne söylersem onları az da olsa yumuşatabilirim? Ne yapmalıyım?
(Görsel: Tina Berning)
Comment (1)
Ebeveynlerinin senin mutluluğunu düşüneceğini biliyorsan başörtü takmak istemediğini, yazından anladığım kadarıyla onun seni rahatsız ettiğini ve bunu düşünmekten diğer işlere odaklanamadığını söyleyebilirsin diye düşünüyorum. Ben de aynı şekilde bu konuyu düşünmekten hiçbir şeye odaklanamıyorum.
Günün sonunda, hepimiz onların çocuklarıyız. Çocuğunu sırf bu sebepten yok sayacak çok kişi yoktur. Başta itiraz edebilirler fakat eminim, neredeyse her ebeveyn çocuğuna kıyamaz.
Umarım işler senin için iyi gider.