Dün senelerdir hayalini kurduğum şeyi yaptım. Anlık bir cesaretti, hani “Bunu ya şimdi yaparım ya da hiç yapamam” dermiş gibi… Dışarı açık çıktım. Kimseye haber vermeden. Saçlarım bakımsız ve biraz yağlıydı ama umursamadım. Rüzgârın saçlarımı nasıl havalandırdığını görünce başlarda kalbim yerinden çıkacak gibi hissettim. Ancak sonraları geçtiğim yerlerden yansımamı görünce… Her şey garip hissettirdi. Sanki sokakta yürüyen o kız ben değildim, sanki bir başkasıydı, bir şeyler eksikti. Kendimi eksik hissettim.
Tam tamına 10 senedir kapalıydım, 11 yaşında yatılı Kur’an kursuna gittikten sonra etkilenip kapanmak istedim, ailem de karşı çıkmadı tabii… Annemle 3 senedir kapanma-açılma mevzusunu konuşuruz, ilk söylediğimde tepkisi çok fazla oldu; her şey için geç kaldığımı, artık koca kız olduğumu, insanların ne düşüneceğini, benim iyice dinden çıktığımı, olmayacağını… Babam ise “Ne yaparsa yapsın ama artık eve gelemez” demişti.
Aradan 2 sene geçti. Bir öyle bir böyle bu düşünceler beni yokladı, artık boğulacağımı hissediyordum. Hayalini kurduğum en basit ve ufak şeye bile kapalı halimi koyamıyordum, sanki hak etmiyormuşum gibi ya da hayalimde bile eğreti duruyormuşum gibi hissediyordum. Dün yine annemle konuştum ve şaşırtıcı bir şekilde destekleyici davrandı. Ondan aldığım cesaret ile bugün kimseye haber vermeden dışarı çıkmak, kendimi denemek istedim. Hatta kuaföre gittim, saçlarımı kestirdim, fön çektirdim. Ancak buna rağmen kendimi garip hissetmekten bir türlü alıkoyamadım. Kıyafetlerim sanki başörtü olmadan garip duruyor, bir şeyler eksikmiş gibi hissediyordum. Evet, güzel hissetmek için açılmak istemiyordum ama yine de bu kadar çirkin hissetmem normal miydi? Senelerce hayalini kurduğum şeye ulaşınca sanki büyüsü ellerimden kaçmıştı. Belki de içten içe vicdan azabı çekiyordum. Bilmiyorum. Beden algım, saçlarım. Hepsi o kadar çirkin, o kadar olmaması gerektiği gibi gözükmüştü ki… 11 senedir olan bir alışkanlığı bir günde bırakmak kolay değil, biliyorum. Babam daha bilmiyor, arkadaşlarım da görmediler. Bir yandan içim ya şimdi yaparsın ya da hiç diyor çünkü 1 ay sonra üniversiteden mezun oluyorum. Belki de konfor alanımdan çıktığım için kendimi bu kadar diken üstünde hissediyorumdur. Bir şeyi bu kadar istememe rağmen neden hâlâ kendimi garip, çirkin hissediyorum? Böyle deneyimleri olanlar varsa yazabilirler mi? Panik atak geçirme derecesinde boğulma hissi normal mi? Buna devam etmeli miyim, yoksa vazgeçmeli miyim?
(Görsel: Antonella Lucarella Masetti)
“Senelerce hayalini kurduğum şeye ulaşınca sanki büyüsü ellerimden kaçmıştı.” için 12 yanıt
Merhaba, benzer durumu bende yaşadım. Bazen tek bi konuyu o kadar büyütüyoruz ki gerçekleşince, bu muydu bu kadar mıydı gibi düşünceler oluyor. Bu başörtüsü durumu da öyle aslında. Başka problemlerin tetikleyicisi olabilir. Psikolojik Destek alabilirsen çok iyi olur. Bende almayı düşünüyorum. Açtığım gün, okey güzel ama herşey düzelmedi, diğer sorunlar aynı yerde duruyor, oldu benim için de. Arada açıyorum bende. Tamamen açılmadım. Onu da gerçekleştireceğim. Bazen son damla örtü oluyor, başka sorunları da çözmek lazım kişisel fikrim.
Yıllardır görünmesin diye gayri ihtiyari dikkat ettiğin saçlarını, boynunu bir anda kendi haline bırakmak kolay olmayacak. Örtünme ya da açılmanın keskin sınırları yok, olmamalı. Belki önce bir şapka ya da fularla daha rahat edeceksin, arada çıkaracak ya da kaydığında düzeltmekten vazgeçeceksin, kas hafızan yenilenenecek zaman içinde. Öte yandan kendini güzel ya da doğru hissettiren kalıpların yokluğunda evet, kendini güzel ya da doğru hissedemeyeceksin, korkma, bu çirkinlik değil. Yanlışlık değil. Kendinle tanış, yeniden, ve o anın içinde kalmaya çalış. Korku ya da pişmanlık hep geçmişe, geleceğe dönük şeyler, yaşadığın anda ise sadece yeniliğin heyecanı var. İstersen 70 defa daha kapanıp açılabilirsin, istersen sadece canın istediğinde örtünebilirsin, o artık senin bir parçan değilse de istediğin zaman aksesuarın, kamuflajın olabilir. Sen, sensin, hep sendin, her şekilde de sen olacaksın. Bunu göremeyen veya görmek istemeyen çok kişi olacak, umurunda olmasın, yeter ki sen farkında ol.
kapanıp açılmak bir kereye mahsus olmak zorunda değil. ben de bi anda kimseye haber vermeden bir günümü öyle geçirdim ve kendimi çirkin hissetmedim belki ama sanki sıradan bi günümmüş gibi yaşamıştım. ama yine de zamanla rahat olduğum halimin o olduğunu anladım. ilk zamanlar garip gelir, ya görülürsem korkusu falan olur. ama bence en iyisi zamanla önce bandana takmak falan. yavaş yavaş alışıyor insan. diyelim açık olmanın sana göre olmadığını, aslında kapalı bi şekilde mutlu olduğunu fark ettin. o zaman yine kapanırsın ve istediğin hayatı yaşarsın. en azından gerçekten neyi istediğini keşfetmelisin. ”keşke” lerle yaşamak hoş değil o yüzden fırsatın varken her şeyi denemelisin.
Aynı durumu yaşadım. Üniversite için şehir dışına çıktığım anda başörtümü çıkardım. Tek başıma bilmediğim bir şehrin sokaklarını hiç alışık olmadığım halimle dolaştım. O gün sürekli kendime “Niye iyi hissetmiyorum? Neden boğuluyorum?“ diye sordum.
Kendini keşfedene, alışkanlıklarını yavaş yavaş yitirene kadar bu hisler normal. Sonrasında bu hisler eve dönerken başörtüsü takmak zorunda olduğum anlarda başıma geldi.
Senin için tavsiyem şapka kullanman. Saçlarına da bakım yaparsan kendini iyi hissedersin. Umarım senin için her şey güzel olur <3
Iletisime gecermisin benimle ayni dudumdayim bende tam olaram hilal_tabakk
Psikolojik destek alman iyi olabilir, online psikolojik destek daha uygun fiyatlı. İmkanın varsa dene…
Bütün kıyafetlerin tesettüre uygun alınmışsa garip hiss etmen normal, çünkü kendi stilini ve açık halinle neyin sende güzel durduğunu bilmiyorsun. Ben açıldığımda çok kiloluydum ve birden vücudumun ve bakımını nasıl yapacağımı bilmediğim kıvırcık saçlarımın (hep kapandığım için saçlarımı hergün tarar ve topuz yapardım ve bu yüzden yıllar boyunca saçımın çirkin ve kabarık olduğunu düşünmüştüm , saçımın tipini bile bilmiyordum) ortada kalması beni rahatsız etmişti fakat çok çabuk alıştım ben. Rahat nefes almak, saçımın tesettürden dolayı hep kafama yapışmaması , yeni şeyler denemek, kendimi ve vücudumu tanımak beni zamanla daha da mutlu hiss ettirmeye başladı. Hem şu an ayıp ve yasak olduğunu düşündüğün, yıllarca hayalini bile etmediğin eylemi yaptığın için garipsiyorsundur ,fakat bir zaman sonra tamamen unutacaksın. Şimdilik fular, bandana, şapka ile gezmeye başla ve ara sıra bir AVM’ye girip bi kaç farklı elbise/şort fln dene.. Soyunma odasında seni kimse görmeyeceği için bu eylem kendini tesettürsüz haldeyken de kabul etmeni kolaylaştırıb, içini rahatlatacaktır.
Fıtratın sana doğruyu haykırıyor aslında a.. Kötü hissetmen bu yüzden.. Özüne dönmen duasıyla. İnancımız desteklendikçe güçlenir… Peygamberimiz Giydiğiniz elbiseler nasıl eskiyorsa imanınızda eskir onu yenileyin buyurmuş…. Okumalarımız zikrilerimiz bulunduğumuz arkdaş çevremiz imanımızı ya destekler ya uzaklaştırır…. En acısı yanlış olan şeye alışmaktır…. Günah ilk işlediğimiz anda içimizi acıtır sonra alışırsın tıpkı bir kokuyu aldığında sonrasında ona alışman gibi… Alışma arkadaşım… Alışma… Lütfen fıtratına dön
Bu erkek beyinsizin ne isi var burda ya. Yallah sen kapan .
Ben ilk açıldığımda ailemle şehir dışına gidecektik 4 yıldır kapalıydım ve o gün eşofman giyip saçlarımı bağlamıştım akşamdı bizi yolcu etmek için komşularımız çıkmıştı hatta biri baş örtümü unuttuğumu söyledi bende sadece tebessüm ettim hemen açıldığımı anladı ve sustu …
Ve çok garip bir şekilde hiç kalbim hızlı atmadı hiç farklı hissetmedim kim ne der kaygısına düşmedim sanki hiç kapanmamamışım dünya durmuş ben dört yıl sonra kaldığım yerden devam ediyomuşum gibi hissettim ….
İlerleyen süreçlerde bu durum mutluluğa ve tatlı bi heycana bıraktı yeri açık olsam şunu giyerim diye hayalini kurduğum herşeyi giydim ( kapalıykende giyebilirdim aşrı dekolte değillerdi ama eğrelti dururdu )
Saçlarım kulak hızamdaydı şimdi neredeyse kalçama değecekler kesmeye kıyamıyorum arada hiç beklemediğim bir anda açıldığımı hatırlayıp mutlu oluyorum saçlarımı seviyorum.
Yanlış anlamayın tüm bu sevinç açıldığım için değil istediğim gibi olduğum için eğer kapanmayı isteyen biri olsaydım ve kapansaydım aynı mutluluğu o zamanda yaşardım bunun örnekleri var ( Gamze Özçelik , Büşra Ayaydın gibi ) Rabb’im herkese güzel rızasını kazanabileceğimiz bir ömür nasip etsin bazen düşünüyorum da ailem bana başörtüsünü zorlayarak nasılda kafamı bulandırmış beni Rabbimden uzaklaştırılmış şimdi ailemlede şükür aram iyi özellikle annem üni mezuniyetimde milletin girdiklerini görünce az çom çok tahmin edersiniz kızım sen açılmamışsın başörtüsünü çıkarmışsın demeye başladı ( ki kendisi mezuniyetimde mini etek tarzı bi elbise giymemi istemişti milletin giydiklerini siz düşünün )
Selam, 20 yaşındayım. 13 yaşımdan beri ailemin zoruyla örtülüyüm.. Ama o günden beri depresif ve mutsuzum. Bu sene kararlıyım ailemle paylaşacağım. Fakat bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Konuyu nasıl açarım, nasıl ikna ederim kafamda bir milyon soru.. Yardım edersen minnettar olurum. İnstagram adresim: drkedii
Suçlu hissediyorsun. Bunu ilk yaptığımda rüyalarıma bile giriyordu… Tamamen suçluluk hissi