Merhaba, benim gibi bir çok kadın olmasına rağmen her zaman yalnız hissederdim ama bu sayfaya denk gelince yalnız olmadığımı anladım. Öyleyse kendi hikayeme geçeyim; ailem oldukça muhafazakar ve beni de bu şekilde büyütmeye çalıştılar. Küçükken gittiğim Kur’an kursları, yatılılar sayesinde hep kapanmak istedim ve çok inançlı bir çocuktum.
Tabii ki hiçbir şey bildiğim yoktu, hocaların yönlendirmesi ile hareket eden bir bebektim sadece. İlkokulda kapanmam gerektiğini aklıma soktukları için 2. sınıfta birden kapalı gittim. Ama canım öğretmenim buna karşı çıktı ve yasak koydu (iyi ki).
Ortaokulda yine aynı manipülasyonlar doğrultusunda imam-hatip ortaokuluna yazıldım ve hemen kapandım. Kendi isteğim ile olduğuna çok emindim lakin büyüdükçe bu durumun böyle olmadığını çok iyi anlayabiliyorum…
Birinci sınıfa geçmeden önce aklım bir şeylere basmaya başladı ve olduğum durumun, başörtüsünün beni özgüvensizleştirişini anladım. Aylarca kabullenme süreci sonrasında aileme söyledim ve tabii ki ilk tepki beni reddedecekleri üzerine oldu. Onları dinlemeyip açıldıktan sonra ise hem fiziksel hem psikolojik şiddet gördüm. Belki beni fiziksel olarak terk etmediler ama kalbimi terk edişlerini hâlâ aşamıyorum. Aylarca yüzüme bakmadılar, o*ospu gibi ithamlarda bulundular, birlikte sofrada yemek bile yemedik, yüzümü görmek istemediler yani. Birkaç yıl geçince alıştılar ama tekrardan kapanmam gerektiğini başıma kakıyorlar ve ben düşüncesinden bile çok korkuyorum.
Yaşananları tekrar yaşamak istemiyorum. Ailemden kaçıp sokakta gecenin bir yarısı dolanmak, ölmemi istemlerini duymak, beni reddedişlerinin tekrarlanması ya da gözlerindeki nefretin tekrardan alevlenmesi…
Düşünmek dahi o kadar dehşet verici ki. Canım hemcinslerim bu yolda yalnız olmadığınızı bilin, sizin gibi birçok kadın olduğunu… Her zaman güçlü kalın 🙂 Umarım güzel yazmayı başarmışımdır. İyi günler dilerim efendim.