Yalnız yürümeyeceksin

Ailem deist olmama alıştı.

Üniversiteyi kazandığım an saçlarımı özgür bırakıp sizlere fotoğrafımı atacağım.

Kur’an’da konuşan tanrının insanın fıtratını bilen biri olduğunu hissediyorum.

Çocukluk arkadaşım bir eşcinseldi ve aynı zamanda tesettürlüydü.

Başörtülü kadınlar ve trans kadınların mücadelesinin hep aynı olduğunu düşünmüşümdür.

Ben asla istemediğim bir bedende doğdum.

Babamın “Kalk namazını kıl.” demesinden kurtulmayı o kadar çok istedim ki.

Kendimi herkesten farklı iğrenç biri gibi görmüştüm.

Bu sizin için sıradan, benim içinse aşırı çaba göstermek zorunda kaldığım tesettürden çıkma öyküm.

Hayatımla ilgili hiçbir şeye ben karar vermedim.

“Kapalı ateist.”

Soruyorum varsa olan Tanrı’ya; ben böyle acı çekerken izlemek güzel mi?

Uzun etekler, renk renk başörtüleri ve okula gitmemem için araştırılan dini kurslar.

Çoğu fikrimin başörtümle taban tabana zıt olduğunu fark ettim.

Başörtüsü, küçücük bir çocuğu kadın yaptı ve ben o kadın figürünün içinde sıkışıp kaldım.

6 yıldır başımda ama kalbimde değil.

Ayna görünce kaçmamak o kadar güzel ki…

Saçlarımı kısacık kestirdim, erkek tıraşı yaptım; sırf açılmamak için.

Bu kadar insan beni olduğum gibi kabul edebiliyorken ailem neden edemiyor?

Geceleri karanlıkta kimse görmez diye başım açık çıkıyordum.

Biseksüel olduğum için tedavi edilmem gerektiğini düşünen bir annem var.

Tüm bu dini sohbetler beni ‘dinine bağlı bir mümine’ yapmadı aksine ateizme yönlendirdi.

Hayatımın hiçbir döneminde başörtülü olmayı sevmedim.

Yeteneğimi herkese sergileyemeyeceksem, Allah bana bunu neden verdi?