‘Bu nefsinle girdiğin bir savaş.’

Merhaba. Aslında ben hep bildiğini okuyan inadı inat birisiyimdir. Kapanmak tamamen benim isteğimle, 3 dakikada karar verip uyguladığım ve 2. gününde ‘Ne yaptım ben?’ dediğim ama ‘Açıl kapan, oyuncak mı bu? Alışacaksın, nefsini kontrol et’ diyerek bırakamadığım bir şey haline geldi. Ve yemin ediyorum 3. gün…

Annem bir başörtü için bizden vazgeçti.

Aslında hiç yobaz olmayan son derece seküler bir ailede büyüdüm. Daha doğrusu baba tarafım solcu, modern, seküler bir aileyken annemin tarafı tam tersine muhafazakâr, baskıcı ve yobaz bir aileydi… Annem ailesinden farklıydı, babamla evlendiği için adeta dışlanmıştı. Mutlu bir ailemiz vardı… Daha sonra annem ailesiyle…

Tesettür kavramını kesinlikle yansıtmıyorum.

29 yaşındayım ve 14 yaşımda kapandım. Yani kapandım derken tabi ki kendi isteğimle değil, annemin “Kızım kapanman lazım, bunu benim sana söylemem gerekiyor yoksa ben cehenneme giderim. Sana bu hafta alışveriş yapalım mı?” demesiyle başladı. İlk dönemleri bu durumu kabullenmiş gibi geçirsem de sonrasında fazlasıyla…

Buraya daha önce bir yazı yazmıştım.

Merhaba, beni tanımıyorsunuz, belki de tanıyorsunuzdur kim bilir. Buraya daha önce bir yazı yazmıştım: https://yalnizyurumeyeceksin.com/2018/09/14/hala-kapaliyim-ama-keske-hic-kapanmasaydim/ O yazıdan sonra çok düşündüm, pek çok kez karar verdim, pek çok kez vazgeçtim. Burada hikayesini paylaşan onlarca insanın yazısını okudum. Ve benim yazdıklarım boş ve önemsiz göründü gözüme. İnsanlar…

Olduğum gibi görünmediğimi fark ettim. Göründüğüm gibi de değildim.

Muhafazakâr sayılabilecek bir ailede büyüdüm. 6. sınıfta regl olduğumda, annemin örtüm olmadan dışarı çıkamayacağımı söylediğini çok net hatırlıyorum. Örtüyü hiçbir zaman takmak istemedim. Dershaneye örtülü gittim, görünüşümden nefret ediyordum. Hatta bunu o kadar sindirememiştim ki dershanede başımı açıp annem geldiğinde ya da dershaneden çıkarken tekrar…

“Açılırsan işin rast gitmez, cehennemde yanacaksın, seninle hiçbir yere gitmeyiz.”

Annesi babası ayrı bir çocuk olarak büyüdüm. Ailem dindar bir aile, hikâyelerini anlatan diğer bazı arkadaşlarım gibi. Annem de babam da beni yanlarına almadılar ve babaannemlerle yaşamaya başladım. Ortaokula başladım ve abimden “Artık ne zaman kapanıyorsun?” adı altında baskılar almaya başladım. Liseye geçerken kapanacağım dedim…

Ailem şeytan olduğumu söyledi.

Merhaba arkadaşlar. Ben de fiziki olmayan o görünmez psikolojik baskıyla 7. sınıfın yazında tesettüre girmiştim. Ailem daha önce de ablama aynısını yapmışlardı; yani bize ne yaptıklarının, kafamıza geçirdikleri şeyin sorumluluk olarak bize neler yüklediğinin farkında değillerdi. Hürriyetimiz ve düşünme gücümüzün olmadığı yaşlarda bize çocuk adam…

Youtube’da dolaşırken içime dinsizlik tohumu düştü, kendimi bir sene içinde deist olarak buldum.

Buraya yazmamın sebebi biraz cesarete ihtiyacımın olması ve benim durumumda insanlar var mı bunu görmek istiyorum. Ben şu an üniversite öğrencisiyim, gıda mühendisi olacağım, İmam Hatip lisesi mezunuyum. Kapanma sürecim hiç travmatik olmadı, ailede zaten herkes kapalıydı, neredeyse hiç başı açık insan yok ailemizde. İslam’la…

Babama açılacağımı söylersem beni asla üniversiteye göndermez.

Merhaba. Bu sayfayla karşılaştığım için kendimi çok şanslı hissediyorum, içinde benim de bulunduğum kâbusu paylaşabilecek birileri olduğu için özellikle. 17 yaşındayım, üniversite sınavına hazırlanıyorum. Orta düzeyde muhafazakâr bir ailem var, daha doğrusu babam da dâhil olmak üzere baba tarafım öyleler. 14 yaşındaydım ilk kapandığımda; amcamın…

7-8 aydır bunu nasıl çıkarabilirim, aileme nasıl söyleyebilirim diye düşünmekten mahvoldum.

Hiçbir zaman başaramayacağımı düşünüyorum. İçimi kemiren bu hisleri insanın en yakınına dahi açamaması ne kadar üzücü. Ailem baskıcı, tutucu bir aile değil, kız kardeşlerim açık hatta, ama ben lise 1. sınıfta aptalca bir hevesle kapandım, herkes çok şaşırmıştı. Tabii ben inanılmaz mutluydum kapalı olmaktan dolayı.…

Sırf kapalıyım diye Nietzsche ve Freud okumama, şiir yazmama, rock dinlememe, ve daha bir sürü şeyime şaşırmalarından bıktım.

Saat gecenin üçü ve içimde yaşadığım bu çıkmazı kimseye anlatamadığım için buradayım. 12 yaşında, kendi isteğimle kapandım. Şimdi dönüp bakınca neden bunu istediğim hakkında insanların bir fikri olmayabilir. Yazları Kuran yatılı olarak kursuna giderdim. Orada beynimi yıkadılar tabirini kullansam ne kadar doğru olur bilemiyorum. Okulu…

Başörtülüyüm ama bir dine bağlı değilim.

Merhaba, böyle bir platform olduğunu daha önce duymuş ama bakmamıştım, şimdi benim gibi iki ruh arasına sıkışıp kalmış insanları görünce ben de yazmak istedim. Benim hikâyem 14 yaşında başladı. Kendi isteğimle kapandım ben. Bir gün derste, bir hocanın tesettür üzerine konuşması beni çok etkilemişti ve…

Ne güzel elbiseler tişörtler var. Ben ise nefret ettiğim gömlek türlerine ve uzun modellere bağlıyım.

11 yaşında kapandım. Ortaokulu kendi isteğimle İmam Hatip’te okudum ben. Hayatımın en büyük hatalarından biridir bu. 5. sınıfta bir hocamız vardı. O teşvik etmişti ve nefret ettiğim sınıf arkadaşlarım da tek tek kapanıyorlardı. Özendim. Bir gün bir hevesle anneme kapanmak istediğimi söyledim. Daha bone bağlamayı…

Bir haftasonu eve döndüğümde, benim tercihlerimi çoktan yapmışlardı ve tercihlerimin hepsi İmam Hatip liseleriydi.

Merhaba. Ben de az da olsa boyunduruk altından kurtulmuş bir kadınım. Henüz ortaokulda babam sürekli kapanmam gerektiğini söylerdi, annem de babama arka çıkardı. Ortaokul bitince beni direkt bir Kur’an kursuna yazdırdılar, ama ben oraya gitsem de direttim, kapanmadım. Bir haftasonu Kur’an kursundan eve döndüğümde, benim…

İstediğim halimi anneme gösterince saçımı kazıtmakla, okuldan almakla tehdit etti.

Bunu ağlayarak yazmak epey zor açıkçası benim için. 10 yaşında kapandım. Aile zoruyla yaptığımı söylemem yanlış olur. Ailem yalnızca dinini yaşamayı değil, bunu insanlara yaşatmayı, öğretmeyi seven bir aileydi. Dolayısıyla da eğitimlerini bunun üzerine almışlardı. Haliyle bu durum aile hayatımıza da sirayet etmişti. Ortaokulda İmam…

“Namaz kıl, artık Kur’an oku, kafanı kapatmayı eğer kendin istemezsen zorla olacak.” gibi psikolojik şiddete maruz kalıyordum.

Merhaba, ben daha yolun başındayım. Ne yapacağımı, nasıl bir yol izleyeceğimi inanın hiç bilmiyorum. Bu sene 8. sınıfa başlayacağım ve bana “özgür” gezebileceğim sadece 1 yıl daha tanınıyor. Şu yaşıma kadar hep “Diz üstü giyme, kadınlar sokakta kahkaha atmaz, kısa tişörtler giyme, kapan artık, çok…

Rengarenk elbise giyip bu güzel ergenlik yıllarımı geçirmek yerine, siyah şala hapsolmuş bir vaziyette ilerliyorum.

Merhaba. Daha yolun çok başındayım. Ergenliğe girmeden, 6 sınıfa tamamen kendi isteğiyle kapanmış biri olarak başladım. Regl olup kadınsı ve genç kız gibi hissetmeye çok özeniyordum, ama işin aslı hiç öyle olmadı. Kapandıktan sonra baskılar arttı, ailem fazlasıyla muhafazakar. “Bayan çok gülmez, dar giyinmez, erkek…

Kapandığımda daha 9 yaşındaydım, kapanmak gibi büyük bir olayı kendi irademle seçmiş olabilir miydim?

Merhaba. Gördüğüm kadarıyla benden büyük ablalarım hikayesini anlatmış. Ben de size 9 yaşında kapanmamın hikayesini anlatmak istiyorum. Ben 2004 yılında muhafazakar bir ailede “yobaz” diye tasvir edilen bir şehirde doğdum. Çevremdeki herkes kapalı ve dinine düşkün insanlardı. Açık giyenler, erkek arkadaşıyla sokakta el ele gezenler,…

Ya ben saçlarımı savuramadım hiç, inanabiliyor musunuz?

Merhaba, hep içimde sakladığım şeyleri yazanları gördükçe benim de içimi dökesim geldi. 18 yaşındayım ve ben de yaşadığım coğrafyanın kölesi olmuş durumdayım. 7’li yaşlarımdan, yani ilköğretimden itibaren giyimime dikkat edilmeye başlandı. Özellikle başladım demiyorum, başlandı diyorum. Küçüktüm ve doğrunun, olması gerekenin böyle olması gerektiğini sanıyordum.…

Yaşamak için cesaret gerek.

Artık açıldım. Öncelikle geçmişimi anlatayım. Herkes gibi muhafazakar ailede büyüdüm ama 80’lerin sonunda muhafazakar olmuşlardı. Annem sol görüşlü bir ailede tek Müslümandır. İnancı zararsız ama kırılgan, babam ise evlenince kapanan kadınlarla dolu bir aileye sahip. Büyü, babamın İmam Hatip’e gitmesiyle başlıyor sonra bütün sülale bir…

Bu mektubu yazarken oruçluyum.

Merhaba, ben 22 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Muhafazakâr bir ailede ve dinine bağlı kapalı bir toplum olan küçük bir şehirde yetiştim. Anne tarafımda da baba tarafımda da başı açık kadın yok diyebilirim. Çocukluğumda her yaz isteyerek yatılı Kuran kursuna giderdim, namaz kılardım. 14 yaşında liseye…

18 yıl sonra ilk defa kendimi tanıyorum.

Bir insan daha çocukken gelecekte nasıl olacağına nasıl karar verebilir ki? Verdim. Ailemde herkes sözde dindar ve din için kapanıyor, kimse açık değil. Küçüklüğümden bu yana hep onları görerek büyüdüm. Etrafımda, çevremde onlardan başka kimse yoktu. Babam ben büyümeye başladığımda, vücudum belirginleştiğinde sürekli ne zaman…

Tüm doğrularım ve yanlışlarımla ben buyum.

Merhaba, ben 19 yıllık varlığını sürdürmeye çalışan bir kız çocuğuyum. Hayatım hep fikirler ve sorgulamalarla var oldu. Neden? Nasıl olur? Hep takdir görmek istedim. Hep sevgi umdum ailemden, özellikle babamdan… Babam hep boğazımda bir düğümdür, her baba kelimesinde ufacık bir gülümseme ve ardından gelen kalp…

Belki bir gün istediğim benliğe kavuşurum.

Uzun uzadıya düşünüyorum. Sonra basıyorum tuşa sen de yaz! Buradayım işte, yazıyorum, nasıl başlamalıyım sözlerime bilmeden… Ah merhabalar ben Huzur… 23 yaşında çiçeği burnunda bir öğretmen adayıyım. Belki yakında atanırım, nasip diyelim.. Lise 2. sınıfta iken başladı benim kapanma maceram. Erkek arkadaşım vardı, üst komşumuzun…

Erkekler istediği gibi giyiniyordu da neden biz onlar tahrik olmasın diye her yerimizi kapatmak zorundaydık?

Öncelikle merhaba. Benim hikayem annemi 13 yaşında kaybetmemle başlıyor. Yıllarca öz dayımın tacizine uğradım, nereme el sürmüşse ben hep oralardan nefret ettim. Yaşadığım yer küçük bir yer; ne zaman okula gidecek olsam, çarşıya çıkacak olsam 50+ amcaların gözleriyle beni taciz etmeleriyle çocukluk çağım geçti. Babamdan…

Lisede İmam Hatip seçtiğim için zorlanmadım. Ama tuhaftır ki o yıllarda daha çok sorgulamayı öğrendim.

14-15 yaşlarında kapandım. Ortaokulun son senesinin son zamanlarıydı ve ergenlik çağına girmiştim. Kendimi iyi hissediyordum öyle. Ailem hiçbir şekilde baskı yapmadı, bunun heves olmaması için biraz daha düşünmemi söylediler. Ben kararımı verdiğimde gayet iyi hissediyordum. Kendi isteğimle örtündüm, zaten normalde giyindiğim gibi giyiniyordum, tek değişen…

Sorguladığım şeylere cevap istiyordum, ama soru sorduğum kişiler beni susturmaya çalışıyordu.

O kadar abartılacak derecede muhafazakar bir ailem yok. Ailemdeki kadınlar kapalı belki, ama en azından zorlamıyorlar. Lisenin ikinci senesinde isteyerek kapandım. Aslında tam anlamıyla istemedim. Sadece öyle olması gerektiğini düşünüyordum. Hatta kuzenimle aynı gün kapandık ve ben o ana kadar nasıl şalımı bağlarım bilmiyordum bile.…

Günahsa benim günahım, hesap verecek olan benim.

Cümleye nasıl başlasam bilemiyorum, o yüzden direkt konuya geçiyorum. Ben ilk kapandığımda 6. sınıftaydım ve bu ailemin değil, ailemin beni eğitim görmem için gönderdiği dershane yüzünden olmuştu. Bana sürekli kapanmam gerektiğini, kapanmazsam saçlarımın cehennemde bir sacın üzerine konup yakılacağını ve görünen her saç telime yılanların…

“Kapalı ateist.”

Merhaba. 18 yaşındayım ve 4 yıldır kapalıyım maalesef. İmam Hatip mezunuyum. Ailem tarafından hiç şiddet görmedim. Kimse kapanmam için yaptırım uygulamadı. Okul konusunda hiç sıkıntı yaşamadım. Dışarıdan bakıldığında hiçbir sorun yok. Hatta bazı arkadaşlarım “Keşke seninki gibi bir ailem olsaydı” diyor. Ama ben ailemden nefret…

Sanki bir tiyatro oyuncusuyum ve dışarı çıkarken kostümümü giymek zorundaydım.

Herkese merhaba. Benim hikayem biraz farklı. Öyle sıkı muhafazakar bir ailem yok. Sürekli baskı yapıp kapanmamı isteyen de olmadı, fakat giydiğim kıyafete, aldığım nefese, attığım adıma, hatta çatal kaşık tutuşuma bile karıştılar. İstediğim gibi gülemedim, istediğim gibi giyinemedim, istediğim gibi konuşamadım, istediğim gibi yürüyemedim bile.…

Bu kadar senedir körü körüne inandığımız şeyin ne olduğunu anlamak istemiştim.

Benim sorunlarım 2018 Ağustos ayında tam olarak başlamıştı. 19 yaşında genç bir kadınım, çocukluğumdan bu yana hep muhafazakâr yetiştim. Çocukken sürekli Kur’an kurslarına gönderirlerdi ve annem de aynı zamanda bir şeyler öğretmeye çalışırdı. Çocukken çok üzüldüğüm bazı anılar dışında başarılıydım onlara göre. 6. sınıfa giderken…

Kendimi yeniden sevmeye başladım.

15 yaşındayken ailemin bir baskısı olmadan kendi isteğimle kapandım. O yaz şehir dışına yatılı olarak Kuran kursuna gitmiştik. Orada bize öyle şeyler anlattılar ki, bizi o kadar çok korkuttular ki sanki başımı kapatmadığım için dünyanın en kötü insanı bendim. O yaz kapanmaya karar verdim, ailem…

Neden kısıtlanan ben oluyorum?

Merhaba herkese. Bu siteye önceden acıyarak bakardım. Yazık ahiretlerini mahvettiler bir de marifet gibi anlatıyorlar, diye. Kaybeden benmişim aslında. Bu kibir ve öfke beni sadece cehenneme layık ederdi. Asla derdim hep, asla açmam. Kafamı kesseler dahi bu örtüyü çıkarmam. Ama rüzgâr tersine döndü. Kınadığım kişilerin safında onlara…

Yalnız olmadığını bilmek o kadar güzel ki.

Bütün yazıları hıçkıra hıçkıra okudum. Gerçekten yalnız olmadığını bilmek o kadar güzel ki. Ama hepimizin bir o kadar da çaresiz olduğunu görmek çok acı. Ben gerçekten muhafazakâr denilebilecek bir ailede büyüdüm. Baba tarafı dinle kafayı bozmuş aşırı muhafazakâr. Anne tarafım o kadar dindar değil ama…

Eğer kendim olursam, büyük ihtimalle ailem olmaz.

“Gerçeği öğrenirlerse bir ailem olmaz” demek istiyorum öncelikle. Hepiniz gibi ben de bir muhafazakar ailede doğdum, büyüdüm, hala yaşıyorum ve hikayeme geçiyorum. İlk regl olduğum günü hatırlıyorum, hayatımın en kötü günüydü. Artık çocuk değildim, 12 yaşında olsam bile öyle diyordu din. Annem artık kapanmam gerektiğini…

Şunu öğrendim ki şu ana kadar bildiğim her şey yanlışmış.

 Ben 7. sınıf yazında kapanmıştım. İsteyerek kapanmıştım aslında. O zamanlar kitaplar okuyarak, araştırarak geçmiyordu, o zamanlar hep büyüklerimin dediklerini doğru sayardım. Şu an da 11. sınıfa geçtim, çok değiştim, fikirlerim, hayallerim her şey çok değişti çünkü artık insanların dediklerine inanmaktan çok, araştırarak ve okuyarak öğrenmeyi…

Kendi düşüncelerimin de olabileceğini, bana dayattıkları düşünceleri beynime yerleştirmek zorunda olmadığımı fark ettim.

Küçüklüğümden beri regl olduğumda kapanacağım söylendi. Regl olduğumda deli gibi ağladığımı hatırlıyorum. Zorunlu kabulleniş… İlk kapandığımda bu sadece bedenen olmamıştı, ruhen de içime kapanmıştım ben. Hiçbir yere gitmek istemiyordum. Hiçbir yere gitmiyordum. Saçma, asosyal bir insan olmuştum. Kız olduğum için kendimden nefret ediyordum. Çünkü bana…

Artık bir dinim yok.

Merhaba, ben de baba baskısı sonucu tesettüre giren biri olarak hikayemi sizinle paylaşmak istiyorum. Orta derece muhafazakar bir babam vardı. Annemi küçük yaşta kaybettiğim için halen ergenlikte devam eden problemlerimi kendi içimde çözmeye çalışırken, tüm sorun buymuş gibi tesettür istekleri bitmedi babamın. Çocukken babamın böyle…

Metroda kendimi seyredip sürekli gülümsüyordum.

Kapalılığın gelenek olduğu, açıklığınsa göze battığı bir çevrede yetiştim. Herkes gibi ben de renkli şal, tunik ve pantolon giyiyordum. 20 yaşındayken kendim kapanmaya karar verdim. Allah’ın emri, depresyon, çevremdekilerin gazı vs.. Kendimi esaret altına aldığımın 7 yıl sonra farkına vardım. 8. yıl dolmadan esaretimden kurtulmaya…

Anne ve babamı seviyorum, ama kendim gibi davranırsam onların beni sevmeyeceğini biliyorum.

Herkese merhaba. Benim hikâyem buradaki birçok kadının aksine ailemin muhafazakâr olmasıyla değil muhafazakâr aile yapısına geçmesiyle başladı. Bundan yaklaşık 5-6 yıl önce annem ve babam yeni arkadaş ortamları oluşturmaya ve onlarla günden güne kaynaşmaya başladılar fakat o zaman bile tam olarak muhafazakâr bir aile değildik.…

Çevremdekilerin beni böyle daha çok seveceğini düşünüyordum.

Merhabalar, yazılanları okuduğumda, ne kadar da aynı düşüncede insan varmış, diyorum bu ülkede. İnsanların kafalarının içindekini göremiyoruz, sadece yanlarından geçip gidiyoruz. Yüzlerine bile bakmıyoruz çoğu zaman. Sanırım bu yüzden fikirlerimizin aynı ya da benzer olduğu insanları bulmak şaşırtıyor bizi. Bu platform için teşekkür ederim bu yüzden…

Ben üzerinde kontrol edilebilen ipler bulunan bir kukla değilim.

Merhaba! 17 yaşındayım. Birkaç ay sonra 18 olacağım. YKS’ye hazırlanıyorum. Ailem İzmir’de yaşıyor. Eğer istediğim bölümü kazanırsam gitmeden önce ailemle konuşacağım. Şimdi konuşmak istiyorum ama gerçekten fazla çekiniyorum. Ben 8. sınıfa başlamadan önce kapandım. Çok istememekle birlikte biraz zoraki kapandım. Aslında ilk kapandığım zaman her…

O kadar küçüktüm ki bana bir süre sonra herkes başını örtecekmiş gibi gelirdi.

Kendimi bildim bileli, ailem hep dindar olmuştu. Kuran kurslarında yetiştim, Kuran okumayı henüz daha bir çocukken öğrendim, ilk orucumu tuttuğumda ilkokula yeni başlamıştım. Ortaokuldayken başörtü takmak yasaktı ama babam sürekli beni kenara çeker, bana ne zaman başımı örteceğimi sorardı. Hiçbir zaman başımı örtmek istememiştim, sadece…

Niçin bütün ahlak kurgumuz kadın bedeni üzerine?

Hepinize merhabalar,  Buraya yazılan birçok hikayeyi okudum. Aslında kendi hikayemi, düşüncelerimi paylaşıp paylaşmamak konusunda kararsızdım. Ama içimden bir ses, belki senin hikayenden cesaret bulacak ve umudu artacak kadınlar olabilir, dedi, paylaşmalısın. Ben de bu yüzden paylaşmaya karar verdim.  Ve başlıyorum:  Yirmi beş yaşındayım. Üniversite mezunuyum.…

Dışarı her adım attığımda kafamdakini çıkartarak gösteriyorum bu direnişi.

Umursanmak isteğimden asla sıyrılamayacak olmaktan çok korkuyorum. Hiç büyüyemeyecek ve hayatta, en azından uzun vadede, kendisinden başka kimsesinin olmadığının ve olmayacağının farkında ama bunu asla kabul edemeyecek bir çocuk olarak kalmaktan… Bu korkumu yenmek için her şeyi yapıyorum, hala kanıtlar arıyorum. Çünkü o kalıba girmemem…