Kategori: Uncategorized

Ya ben saçlarımı savuramadım hiç, inanabiliyor musunuz?

Merhaba, hep içimde sakladığım şeyleri yazanları gördükçe benim de içimi dökesim geldi. 18 yaşındayım ve ben de yaşadığım coğrafyanın kölesi olmuş durumdayım. 7’li yaşlarımdan, yani ilköğretimden itibaren giyimime dikkat edilmeye başlandı. Özellikle başladım demiyorum, başlandı diyorum. Küçüktüm ve doğrunun, olması gerekenin böyle olması gerektiğini sanıyordum.…

Yaşamak için cesaret gerek.

Artık açıldım. Öncelikle geçmişimi anlatayım. Herkes gibi muhafazakar ailede büyüdüm ama 80’lerin sonunda muhafazakar olmuşlardı. Annem sol görüşlü bir ailede tek Müslümandır. İnancı zararsız ama kırılgan, babam ise evlenince kapanan kadınlarla dolu bir aileye sahip. Büyü, babamın İmam Hatip’e gitmesiyle başlıyor sonra bütün sülale bir…

Bu mektubu yazarken oruçluyum.

Merhaba, ben 22 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Muhafazakâr bir ailede ve dinine bağlı kapalı bir toplum olan küçük bir şehirde yetiştim. Anne tarafımda da baba tarafımda da başı açık kadın yok diyebilirim. Çocukluğumda her yaz isteyerek yatılı Kuran kursuna giderdim, namaz kılardım. 14 yaşında liseye…

18 yıl sonra ilk defa kendimi tanıyorum.

Bir insan daha çocukken gelecekte nasıl olacağına nasıl karar verebilir ki? Verdim. Ailemde herkes sözde dindar ve din için kapanıyor, kimse açık değil. Küçüklüğümden bu yana hep onları görerek büyüdüm. Etrafımda, çevremde onlardan başka kimse yoktu. Babam ben büyümeye başladığımda, vücudum belirginleştiğinde sürekli ne zaman…

Tüm doğrularım ve yanlışlarımla ben buyum.

Merhaba, ben 19 yıllık varlığını sürdürmeye çalışan bir kız çocuğuyum. Hayatım hep fikirler ve sorgulamalarla var oldu. Neden? Nasıl olur? Hep takdir görmek istedim. Hep sevgi umdum ailemden, özellikle babamdan… Babam hep boğazımda bir düğümdür, her baba kelimesinde ufacık bir gülümseme ve ardından gelen kalp…

Belki bir gün istediğim benliğe kavuşurum.

Uzun uzadıya düşünüyorum. Sonra basıyorum tuşa sen de yaz! Buradayım işte, yazıyorum, nasıl başlamalıyım sözlerime bilmeden… Ah merhabalar ben Huzur… 23 yaşında çiçeği burnunda bir öğretmen adayıyım. Belki yakında atanırım, nasip diyelim.. Lise 2. sınıfta iken başladı benim kapanma maceram. Erkek arkadaşım vardı, üst komşumuzun…

Erkekler istediği gibi giyiniyordu da neden biz onlar tahrik olmasın diye her yerimizi kapatmak zorundaydık?

Öncelikle merhaba. Benim hikayem annemi 13 yaşında kaybetmemle başlıyor. Yıllarca öz dayımın tacizine uğradım, nereme el sürmüşse ben hep oralardan nefret ettim. Yaşadığım yer küçük bir yer; ne zaman okula gidecek olsam, çarşıya çıkacak olsam 50+ amcaların gözleriyle beni taciz etmeleriyle çocukluk çağım geçti. Babamdan…

Lisede İmam Hatip seçtiğim için zorlanmadım. Ama tuhaftır ki o yıllarda daha çok sorgulamayı öğrendim.

14-15 yaşlarında kapandım. Ortaokulun son senesinin son zamanlarıydı ve ergenlik çağına girmiştim. Kendimi iyi hissediyordum öyle. Ailem hiçbir şekilde baskı yapmadı, bunun heves olmaması için biraz daha düşünmemi söylediler. Ben kararımı verdiğimde gayet iyi hissediyordum. Kendi isteğimle örtündüm, zaten normalde giyindiğim gibi giyiniyordum, tek değişen…

Sorguladığım şeylere cevap istiyordum, ama soru sorduğum kişiler beni susturmaya çalışıyordu.

O kadar abartılacak derecede muhafazakar bir ailem yok. Ailemdeki kadınlar kapalı belki, ama en azından zorlamıyorlar. Lisenin ikinci senesinde isteyerek kapandım. Aslında tam anlamıyla istemedim. Sadece öyle olması gerektiğini düşünüyordum. Hatta kuzenimle aynı gün kapandık ve ben o ana kadar nasıl şalımı bağlarım bilmiyordum bile.…

Günahsa benim günahım, hesap verecek olan benim.

Cümleye nasıl başlasam bilemiyorum, o yüzden direkt konuya geçiyorum. Ben ilk kapandığımda 6. sınıftaydım ve bu ailemin değil, ailemin beni eğitim görmem için gönderdiği dershane yüzünden olmuştu. Bana sürekli kapanmam gerektiğini, kapanmazsam saçlarımın cehennemde bir sacın üzerine konup yakılacağını ve görünen her saç telime yılanların…

“Kapalı ateist.”

Merhaba. 18 yaşındayım ve 4 yıldır kapalıyım maalesef. İmam Hatip mezunuyum. Ailem tarafından hiç şiddet görmedim. Kimse kapanmam için yaptırım uygulamadı. Okul konusunda hiç sıkıntı yaşamadım. Dışarıdan bakıldığında hiçbir sorun yok. Hatta bazı arkadaşlarım “Keşke seninki gibi bir ailem olsaydı” diyor. Ama ben ailemden nefret…

Sanki bir tiyatro oyuncusuyum ve dışarı çıkarken kostümümü giymek zorundaydım.

Herkese merhaba. Benim hikayem biraz farklı. Öyle sıkı muhafazakar bir ailem yok. Sürekli baskı yapıp kapanmamı isteyen de olmadı, fakat giydiğim kıyafete, aldığım nefese, attığım adıma, hatta çatal kaşık tutuşuma bile karıştılar. İstediğim gibi gülemedim, istediğim gibi giyinemedim, istediğim gibi konuşamadım, istediğim gibi yürüyemedim bile.…

Bu kadar senedir körü körüne inandığımız şeyin ne olduğunu anlamak istemiştim.

Benim sorunlarım 2018 Ağustos ayında tam olarak başlamıştı. 19 yaşında genç bir kadınım, çocukluğumdan bu yana hep muhafazakâr yetiştim. Çocukken sürekli Kur’an kurslarına gönderirlerdi ve annem de aynı zamanda bir şeyler öğretmeye çalışırdı. Çocukken çok üzüldüğüm bazı anılar dışında başarılıydım onlara göre. 6. sınıfa giderken…

Kendimi yeniden sevmeye başladım.

15 yaşındayken ailemin bir baskısı olmadan kendi isteğimle kapandım. O yaz şehir dışına yatılı olarak Kuran kursuna gitmiştik. Orada bize öyle şeyler anlattılar ki, bizi o kadar çok korkuttular ki sanki başımı kapatmadığım için dünyanın en kötü insanı bendim. O yaz kapanmaya karar verdim, ailem…

Neden kısıtlanan ben oluyorum?

Merhaba herkese. Bu siteye önceden acıyarak bakardım. Yazık ahiretlerini mahvettiler bir de marifet gibi anlatıyorlar, diye. Kaybeden benmişim aslında. Bu kibir ve öfke beni sadece cehenneme layık ederdi. Asla derdim hep, asla açmam. Kafamı kesseler dahi bu örtüyü çıkarmam. Ama rüzgâr tersine döndü. Kınadığım kişilerin safında onlara…

Yalnız olmadığını bilmek o kadar güzel ki.

Bütün yazıları hıçkıra hıçkıra okudum. Gerçekten yalnız olmadığını bilmek o kadar güzel ki. Ama hepimizin bir o kadar da çaresiz olduğunu görmek çok acı. Ben gerçekten muhafazakâr denilebilecek bir ailede büyüdüm. Baba tarafı dinle kafayı bozmuş aşırı muhafazakâr. Anne tarafım o kadar dindar değil ama…

Eğer kendim olursam, büyük ihtimalle ailem olmaz.

“Gerçeği öğrenirlerse bir ailem olmaz” demek istiyorum öncelikle. Hepiniz gibi ben de bir muhafazakar ailede doğdum, büyüdüm, hala yaşıyorum ve hikayeme geçiyorum. İlk regl olduğum günü hatırlıyorum, hayatımın en kötü günüydü. Artık çocuk değildim, 12 yaşında olsam bile öyle diyordu din. Annem artık kapanmam gerektiğini…

Şunu öğrendim ki şu ana kadar bildiğim her şey yanlışmış.

 Ben 7. sınıf yazında kapanmıştım. İsteyerek kapanmıştım aslında. O zamanlar kitaplar okuyarak, araştırarak geçmiyordu, o zamanlar hep büyüklerimin dediklerini doğru sayardım. Şu an da 11. sınıfa geçtim, çok değiştim, fikirlerim, hayallerim her şey çok değişti çünkü artık insanların dediklerine inanmaktan çok, araştırarak ve okuyarak öğrenmeyi…

Kendi düşüncelerimin de olabileceğini, bana dayattıkları düşünceleri beynime yerleştirmek zorunda olmadığımı fark ettim.

Küçüklüğümden beri regl olduğumda kapanacağım söylendi. Regl olduğumda deli gibi ağladığımı hatırlıyorum. Zorunlu kabulleniş… İlk kapandığımda bu sadece bedenen olmamıştı, ruhen de içime kapanmıştım ben. Hiçbir yere gitmek istemiyordum. Hiçbir yere gitmiyordum. Saçma, asosyal bir insan olmuştum. Kız olduğum için kendimden nefret ediyordum. Çünkü bana…

Artık bir dinim yok.

Merhaba, ben de baba baskısı sonucu tesettüre giren biri olarak hikayemi sizinle paylaşmak istiyorum. Orta derece muhafazakar bir babam vardı. Annemi küçük yaşta kaybettiğim için halen ergenlikte devam eden problemlerimi kendi içimde çözmeye çalışırken, tüm sorun buymuş gibi tesettür istekleri bitmedi babamın. Çocukken babamın böyle…

Metroda kendimi seyredip sürekli gülümsüyordum.

Kapalılığın gelenek olduğu, açıklığınsa göze battığı bir çevrede yetiştim. Herkes gibi ben de renkli şal, tunik ve pantolon giyiyordum. 20 yaşındayken kendim kapanmaya karar verdim. Allah’ın emri, depresyon, çevremdekilerin gazı vs.. Kendimi esaret altına aldığımın 7 yıl sonra farkına vardım. 8. yıl dolmadan esaretimden kurtulmaya…

Anne ve babamı seviyorum, ama kendim gibi davranırsam onların beni sevmeyeceğini biliyorum.

Herkese merhaba. Benim hikâyem buradaki birçok kadının aksine ailemin muhafazakâr olmasıyla değil muhafazakâr aile yapısına geçmesiyle başladı. Bundan yaklaşık 5-6 yıl önce annem ve babam yeni arkadaş ortamları oluşturmaya ve onlarla günden güne kaynaşmaya başladılar fakat o zaman bile tam olarak muhafazakâr bir aile değildik.…

Çevremdekilerin beni böyle daha çok seveceğini düşünüyordum.

Merhabalar, yazılanları okuduğumda, ne kadar da aynı düşüncede insan varmış, diyorum bu ülkede. İnsanların kafalarının içindekini göremiyoruz, sadece yanlarından geçip gidiyoruz. Yüzlerine bile bakmıyoruz çoğu zaman. Sanırım bu yüzden fikirlerimizin aynı ya da benzer olduğu insanları bulmak şaşırtıyor bizi. Bu platform için teşekkür ederim bu yüzden…

Ben üzerinde kontrol edilebilen ipler bulunan bir kukla değilim.

Merhaba! 17 yaşındayım. Birkaç ay sonra 18 olacağım. YKS’ye hazırlanıyorum. Ailem İzmir’de yaşıyor. Eğer istediğim bölümü kazanırsam gitmeden önce ailemle konuşacağım. Şimdi konuşmak istiyorum ama gerçekten fazla çekiniyorum. Ben 8. sınıfa başlamadan önce kapandım. Çok istememekle birlikte biraz zoraki kapandım. Aslında ilk kapandığım zaman her…

O kadar küçüktüm ki bana bir süre sonra herkes başını örtecekmiş gibi gelirdi.

Kendimi bildim bileli, ailem hep dindar olmuştu. Kuran kurslarında yetiştim, Kuran okumayı henüz daha bir çocukken öğrendim, ilk orucumu tuttuğumda ilkokula yeni başlamıştım. Ortaokuldayken başörtü takmak yasaktı ama babam sürekli beni kenara çeker, bana ne zaman başımı örteceğimi sorardı. Hiçbir zaman başımı örtmek istememiştim, sadece…

Niçin bütün ahlak kurgumuz kadın bedeni üzerine?

Hepinize merhabalar,  Buraya yazılan birçok hikayeyi okudum. Aslında kendi hikayemi, düşüncelerimi paylaşıp paylaşmamak konusunda kararsızdım. Ama içimden bir ses, belki senin hikayenden cesaret bulacak ve umudu artacak kadınlar olabilir, dedi, paylaşmalısın. Ben de bu yüzden paylaşmaya karar verdim.  Ve başlıyorum:  Yirmi beş yaşındayım. Üniversite mezunuyum.…

Dışarı her adım attığımda kafamdakini çıkartarak gösteriyorum bu direnişi.

Umursanmak isteğimden asla sıyrılamayacak olmaktan çok korkuyorum. Hiç büyüyemeyecek ve hayatta, en azından uzun vadede, kendisinden başka kimsesinin olmadığının ve olmayacağının farkında ama bunu asla kabul edemeyecek bir çocuk olarak kalmaktan… Bu korkumu yenmek için her şeyi yapıyorum, hala kanıtlar arıyorum. Çünkü o kalıba girmemem…

Kapanmazsam Allah’ın ve ailemin beni sevmeyeceğini düşünüyordum.

Merhabalar. Modern diyebileceğim insanların olduğu bir şehirde, muhafazakar bir ailenin korkak bir çocuğu olarak dünyaya geldim. Allah ve peygamber sevgisi ile büyütüldüm. Kuran kurslarına gittim her sene. Dinimi çok seviyordum, gerçekten. 10 yaşımdayken 5 vakit namaz kılmaya başlamıştım. Ailem, ortaokuldayken “Ne zaman kapanacaksın?” sorusunu sormaya…

Bana biçilen rolün evimde sözde “kraliçelik” ve en büyük kariyerin yalnızca “annelik” olduğunu kabullenmeye çalıştım.

Merhaba Yalnız Yürümeyeceksin Ailesi,  Uzun bir süredir devam eden derin bir bunalımın içinde yazıyorum bu satırları. 17 yaşımda, lisede kendi isteğimle kapandım. Açıkçası örtü takma konusunda pek de zorlanmadım. Zaten aşırı açık giyinen bir kız olmadım hiçbir zaman. Ailem ise, Allah onlardan razı olsun, hiçbir…

Bir işi doğru olduğunu anladığınız için yaparsınız, yaptığınız için doğru olduğuna inanmazsınız.

Herhalde buraya yazdığım/yazacağım kadar kimseye açık açık bu konu hakkında konuşmadım. Henüz kendime bile konuşamadım ki. Bu yazı da, hiçbir şey olamazsa en azından bunun alıştırması olsun diye. Şuan 20 yaşında olup 8 senedir “kapalı”, “başörtülü” ya da “tesettürlüyüm”. Tırnak işareti çünkü ben kendimi neredeyse…

Ablamı kapattıkları gibi beni de kapatırlar diye regl olduğumu saklamak için çabaladım.

Pantolon giyemezdim. Yaşıtlarımda gözüm kalırdı. Bir gün vitrindeki şortlara bakarken annemin ‘’Sana da alacağım‘’ dediğini ve heyecanımı hatırlıyorum. Alamadı. Ablamı kapattıkları gibi beni de kapatırlar diye regl olduğumu saklamak için çabaladım. Sonunda bir elime bone bir elime şal verildi. Kapatıldım. İçime de kapandım. 13 yaşında…

Burayı keşfetmeseydim, kendim gibi insanlar olduğunu görmeseydim dayanabileceğimi sanmıyorum.

Merhabalar, her ne kadar başardıktan sonra yazmaya karar versem de bir süre daha başaramayacağım gibi gözüküyor. Bu yüzden şimdi hikâyemi paylaşmaya karar verdim. Burayı keşfetmeseydim, kendim gibi insanlar olduğunu görmeseydim, buraya yazılan her hikâyede bir parçamı bulmasaydım dayanabileceğimi sanmıyorum. Her ne kadar benim gibi baskıya…

Kendime olan güvenimi tekrar kazandım.

Merhaba, ben muhafazakâr denilebilecek bir şehirde, muhafazakâr bir ailenin tek kız çocuğu olarak büyüdüm. Küçüklüğümden beri erkek çocuklarla oynamamdan tutun, “Okumazsan yoldan geçen adamın birine seni veririm.” gibi cümlelerle büyüdüm. Lisede sırf açık olmak için polis kolejini istedim ama 8. sınıfın yaz tatilinde ailem kapanmam…

Ses tonumu bile bilmeyen bir insan, tamamen bana ait olan bir beden üzerinde nasıl yaptırım sahibi olabiliyordu?

Öncelikle herkese merhaba. Ben de kesinlikle yazmalı, hikâyemle yanınızda olmalıydım. Bu yüzden hemen başlamak istiyorum. 27 yaşında üniversite mezunu bir kadınım. Başörtüsü takmaya, ailemce oldukça geç sayılan bir yaşta, ortaokulu bitirdikten sonra, tamamen onların arzusuyla başladım. Geleneksel muhafazakâr bir ailem vardı. Geleneksel diyorum çünkü bu…

Saatlerce yürüdüm; saçlarım sanki kalbimin mutluluğunu hisseder gibi dans edip savruluyordu.

Merhabalar,    14 yaşımdayken herkesi şaşırtan bir karar alıp örtünmüştüm; ne de olsa yıllar sonra örtünecektim. Bu bir kültürdür bizim oralarda, bunun tamamen inançla alakalı olduğunu asla düşünmüyorum. Bu durum takdir toplamıştı ve bu benim daha çok hoşuma gidiyordu. Hiç pişman değildim. Zaten lisede ve ortaokulda…

Başörtüsü, küçücük bir çocuğu kadın yaptı ve ben o kadın figürünün içinde sıkışıp kaldım.

 Canım yalnızyürümeyeceksin.com,  Benim için o kadar özelsin ki… Takip etmekten bile korktuğum, ana sayfama her düştüğünde, yazılarını gözlerim dolu dolu okuduğum bir platform nasıl bu kadar özel olabilir benim için? Omzumdaki bu ağır yükü bir tek benim taşımadığımı hissettirdiği için belki. Önceden olsa şu satırları yazmak…

Bazen ‘Keşke hayatı ve bilimi bu kadar merak etmeseydim’ diyorum.

Kapandığımda henüz 11 yaşındaydım. 5. sınıfın Mart ayında regl oldum ve regl olduğum günden itibaren ailemden, akrabalarımdan, hatta ablamın kocasından duyduğum “Ne zaman kapanıyorsun?”, “Ben senin yaşındayken beş vakit namazımı kılardım”, “Kapanmayanlar cehennemde cayır cayır yanacak”, “Kapanmayacaksan sokakta başına bir şey gelirse şikayet etme sakın”…

Okulda açık olup dilediğim gibi takılırken, eve kapalı dönmek beni çok yoruyor.

Dinin önce sevdirilmeye sonra gerekirse de zorla yaşatılmaya çalışıldığı kalabalık bir evde büyüdüm. Din, aile huzuru ve anne babaya itaat… Aldığımız her kararda önce bu üçlüyü düşünmek zorundaydık. Tüm hayatımız dine ve babamın isteklerine göre şekillendi. Dışarı çıkıp arkadaşlarımızla buluşamaz, doğum günlerine gidemez, hiçbir sosyal…

Ben isteğimi bugün başardım.

Merhaba, öncelikle benim de hikâyem sizinkine çok benzer ama ben isteğimi bugün başardım. İçim içime sığmıyor, inanıyordum bir gün başaracağıma ama yine de o kadar ulaşılmaz bir mertebe gibi geliyordu ki her an içime bir çaresizlik düşüyordu, olur da bir şeyler ya yolunda gitmezse diye.…

Babam ”Bu evden gelin olup çıkmadıkça açamazsın başını.” dedi.

Şu an yazmaya başlıyorum. Aslında hep dışına bakılıp yargılanan kızdım. Bazen hayatta bize dayatılan yolları yürüyoruz, kendi yolumuzmuş gibi. İnsanlar seçiyor, biz de kendimizin seçtiğine inanıyoruz. Belki de seçiyoruzdur, bilmiyorum. Ailemdeki herkes kapalıydı, büyüdükçe de kapanıyordu. Aslında içimden bir şey kapanmamı istemiyordu. Tanrı’nın varlığını sorguladığım…

6 yıldır başımda ama kalbimde değil.

Ailem çok baskıcıydı ve 13 yaşında zorlamalarıyla başımı örttüm. Özellikle babamın zorlamasıyla hatta babamın ailesinin, akrabalarının “Sizin kız da liseye başlayacak artık.” demesiyle başörtüsünü taktım. 6 yıldır başımda ama kalbimde değil. Annem açık görüşlü, beni dinleyen fakat kendi özgürlüğü olmayan bir kadın. Bana karşı çok…

Çocukça giyinmek istiyorum çünkü çocukken üzerimde ferace vardı.

Merhaba, benim hikâyem buradaki herkesin hikâyesinden biraz farklı. Öncelikle yaşım. Buradaki çoğu kişi yirmilerinde, otuzlarında… Ben ise daha sadece 15 yaşındayım. Lise 1. sınıfı bitirmek üzereyim. İlk defa başıma başörtüsü geçirildiğinde 3. sınıfa gidiyordum. Öğretmenler çok kızmıştı bana, aileme. Ailemin kapalılık vaadi de oyuncak idi!…