Kategori: Uncategorized

Rüyalarımda saçımı açık görünce “Başörtüm nerede?” diye aradığımı bilmediler.

Nasıl başlayacağımı bilmiyorum, yayınlanır mı onu da bilmiyorum ama yazmak istedim. Hem ben yalnız hissetmeyeyim hem de benzer şeyler yaşayan kızlar, yalnız hissetmesin diye. Birinci sınıfa giderken kapanmıştım. Biz muhafazakar ailelerde doğan kızların kapanmama gibi bir şansı yoktur zaten. Regl olunca bütün kızlar alelacele, yangından…

Dinin verdiği bu özgürlüğün; beni dinime, ailemin kısıtlamalarından daha çok yaklaştıracağını umuyorum.

Kendimi, içimde hapsetmiş bir şekilde 6 yıl geçirdim. Çocukken bize sıkça söylenen ve mutlaka gerçekleşecek bir şey olarak anlatıldı başörtüsü, bunu çok sonradan anladım. Annem katı bir kadındı ve kendine hep duvarlar örerdi, ben büyüdükçe duvarlar da büyüdü. Ben bu duvarlara kapılar açmaya çalışırken kendimi…

Benim gibi düşünen ne çok insan varmış.

Merhaba. Şans eseri YouTube’da izlemiş olduğum bir videoda size denk geldim ve böyle bir platformun olduğunu bilmek içimi o kadar rahatlattı ki… “Benim gibi düşünen ne çok insan varmış” dedim. Asla yanlış bir şey yapmayacağımın da farkına vardım. Şu an 22 yaşındayım. Muhafazakar bir ailede…

Yalnız yürüme, ben varım.

Merhaba. Öncelikle okuduğum diğer mektupların ne kadar ‘ben’ olduğunu söylemek isterim. Daha doğrusu ‘eski ben’. 24 yaşında genç bir kadınım. Henüz 15 iken kapanma kararı almıştım. Muhafazakar bir ailede büyümüş, çocukluğundan ergenliğine kadar hayatının her anında ve döneminde din olgusunun her çeşit baskısına maruz kalmış…

Eğer o zaman kapanmasaydım, daha yeni kapanmış olacak ve belki de hiçbir zaman bir şeyleri sorgulamayacaktım.

5-6 ay önce 14 yaşıma bastım, tesettüre girmemin üzerindense 3 yıl geçti. Kapanmadan önce de zaten fazla açık giyinen bir insan değildim. Yazları soğuk köyümüze gittiğimiz için hiçbir zaman yazı doğru düzgün yaşamamıştım. Bu yüzden kapanmak bana çok kolay gelmişti. Ben ortaokula başladığım sene, ablam…

“Kapanmasaydın eğer, seni gebertirdim.”

Merhabalar, biraz içimi dökmek istiyorum buraya… 14-15 yaşlarında iken annemin baskısıyla kapandım. Kapanmak istememi çok istemişti, daha sonra ailedekiler de bunu deyince bir gün; “Kapanayım, zaten bir gün açılırım.” dedim. Bu yaşlarda birinin kapanıp ne kadar doğru bir karar alacağı düşünülebilir ki? Kapandıktan sonra annemin…

Kariyerim, param ve mutlu bir yuvam var ancak hala kendimi özgür hissedemiyorum.

Merhabalar. Benim hikayem küçükken, daha 12 yaşındayken babamın bana; “Artık örtüneceksin, git içeriden annenin başörtüsünü getir.” demesiyle başladı. Tam yaz tatiline denk gelmişti ve 3 ay boyunca dışarı bir elin parmaklarını geçecek kadar çıkmamıştım. Çünkü tepkilerden çok korkuyordum. Yaşadığımız yer küçüktü. Bırakın küçük yaşta örtünmüş…

Bir çocukken kadın gibi hissettirildim.

Merhaba, Çocukluğumdan beri dinlere karşı hiçbir hevesim olmadı ama denedim, çünkü ailem istedi. Ailem camiye gitmemi, İslam dinini benimsememi, Kuran okumayı öğrenmemi istedi her zaman. Ben de camiye gittim, eğitim aldım. Ama onca zaman gerçekten hiç mutlu değildim. Halbuki ben bambaşka şeyler yapmak istiyordum ancak…

Annem için zehirli düşüncelerle doluydum ve gerekirse dövülerek bu düşüncelerden arındırılmalıydım.

Her gün, bir gün bitecek umuduyla uyanıyorum. Kendimi tanıtmaya lüzum görmüyorum. Sizdenim, saçlarını bayrak yapıp rüzgarda dalgalandıramayanlardanım. Hiçbir zaman ebeveynlerimin istediği yahut hayal ettiği kız çocuğu gibi olamadım. Bu durum ben 13 yaşındayken başladı. Kendimi bildim bileli sivri dilli, doğru bildiğim şeyi yapmada ve savunmada…

Annem; bir kadını kadın yapan tüm duyguların, insan bedenine kullanılmamak üzere hapsedilmiş ve bastırılmış halidir.

Güzellik, neşe, enerji, cıvıltı, ışıltı… Bu okuduğunuz kelimeler hayat dolu bir genç kızı betimlemek için seçilmiş doğru kelimeler… Peki ya Müslüman bir genç kızı? Ben Sahra. 19 yaşındayım. 3 aydır süregelen ve dinmek bilmeyen ruhsal buhranlarım beni buralara kadar getirdi. Şimdi, okumayı isteyenler için tezatlarla…

Senden izin almıyorum, sana haber veriyorum.

Ben 7. sınıftayken, etraftaki herkesten öyle gördüğüm için, ailem ve arkadaşlarım kapalı olduğu için kapandım. Çok küçük yaştaydım, bilinçli olarak yapmadım ve 6 yıldır kapalıyım. Liseye başladığımda çok düşündüm açılmayı ama hiç ciddi olarak karar vermemiştim. Bu yıl, Mayıs ayında, artık gerçekten istediğime karar verdim…

Başımdaki ve kalbimdeki yükle yaşamak istemiyorum.

Söze nasıl başlanır? Bu gözümden akan büyük damlalar nasıl durur? Kalbimdeki yük nasıl iner mesela? Kendimi çokça insanın arasında bir söyleşi yapıyormuş gibi hissediyorum. Asla dinle alakası olmayan, sadece orucu ibadetten sayan bir ailede büyüyorum. 15 yaşındayım ya da 16, bilmiyorum. Sahi kaç yaşındayım ben? Yaşadıklarım kaç…

Annem benim yanmamamı isteseydi, beni inançsız yapacak kadar zorlamazdı.

Ben daha 14 yaşımdayım. Regl olunca ağladığımı biliyorum. Oysa insan büyümekten, ölmek istercesine korkar mı? Ben korktum, ailemin beni zorla kapatacağını bildiğim için korktum. Anneme kapanmak istemediğimi söylediğimde, bana dışarı çıkamayacağımı ve benimle konuşmayıp harçlığımı keseceğini söylemişti. Umursamamaya çalıştım. Dışarıda zaten işim yoktu, sınav senemdi, okuluma…

Din noktasında dört dörtlük değiller ama konu başörtüm olunca, anlamsız bir şekilde katılaşıyorlar.

Birçoğunuzun aksine, ben kapanmayı isteyerek yapmış olsam da bu kararı verdiğimde henüz 13 yaşındaydım. Ailem tarafından “Biz Müslümanız ve Müslüman kadınlar belirli bir yaştan sonra kapanır” fikriyle yetiştirildim. Annem dinini elinden geldiğince yaşamaya çalışan, annesinin itirazlarına rağmen dinlediği sohbetten etkilenip küçük yaşta kapanmış, ancak daha…

“Açılırsan bu evde yerin yok.”

Merhaba. Bu sitedeki insanların hikayelerini okuyunca ben de yazmak istedim. Henüz daha küçücük çocukken babam kısa kollu giymeme izin vermezdi, yaz aylarında bile. O sıcakta uzun kolluyla dışarı çıkıp öyle oynardım. İlkokul 1. sınıfta 23 Nisan gösterisi vardı. Ben de katılmak istemiştim ama babam, elbise…

Birinci hayatım, ailemin beni kapalı bildiği hayat; ikinci hayatım arkadaşlarımın beni açık bildiği hayat.

Merhaba. Uzun zamandır bu siteyi takip ediyorum ve bütün hikayeleri sıkılmadan, usanmadan okudum diyebilirim. Bu siteyi “Açılmak istiyorum, ailemi nasıl ikna ederim” diye aramaya yazdığımda keşfettim ve çok şaşırdım, meğer benim gibi ne çok kız kardeşim, ablam varmış… Bu mektubu yazmamın sebebi, şu an ağlıyor…

Saçlarımı ben ve ailemden başkalarının görebildiği tek yer, kadınların girebildiği havuzlar.

Merhaba, nereden başlayacağımı bilmeden ama artık içimi dökebilmek umuduyla yazıyorum. Ben 4 tane kız çocuğu olan muhafazakar bir ailenin en büyük kızıyım. 17 yaşındayım. Lise son sınıf öğrencisiyim. Küçüklüğümden beri Kuran kurslarına, annemin de gittiği sohbetlere yollandım. İlkokuldayken annem, cuma günleri istersem okula başörtüsüyle gidebileceğimi…

Daha ne kadar sürecek bu basit ama önemli mücadele?

Selam. Ben 16 yaşındayım. Klasik aileden alışılagelen bir şey yapıp, 13 yaşında, 8. sınıfa geçerken kapandım. Kapanmamın sebebi İmam Hatip’te okumamdı. Hem hocaların; “Kapan.” deyişi hem de benim okuldaki kapalı kızlara özenmem buna neden oldu. Kapanmak istediğimde annem hiç uyarmadı; “Emin misin?” demedi, aksine herkes…

Başörtülü bir komünist mi? Yok daha neler!

Merhaba saat 03.00’a vurmuş, ben bunları yazıyorum. İnsanları çözümlemede hep iyi olduğumu düşündüm, ancak iş aileme gelince karmaşık bir hale bürünüyor. Herkesin derdi kendine tabii ama ben kendi derdimi bile kategorize edemiyorum. Sorun başörtüsü mü, din mi, ailem mi, ideolojim mi ya da toplumla olan derdim mi;…

“Açılırsan bu eve gelemezsin, seni reddederiz” dedi.

Merhaba, içimdeki bazı şeyleri henüz kendime bile söylemekten korkuyorken buraya yazıyorum. Bu şey gibi hissettiriyor, içindeki kötü hisleri bir kağıda yazıp yakmak gibi. 23 yaşındayım, liseye geçiş sınavına girdikten sonra abim İstanbul’dan sürekli arayıp “Sana bir eşarp göndereceğim, artık kapanacaksın, kendine gel ve Allah’a yönel”…

Olur da bir gün bu satırları okursanız eğer; bizi her şeyden sizin gibiler soğuttu, siz nefret ettirdiniz.

Çok çaresiz hissediyorum. Düşünmekten, kendim için savaşmaktan yoruldum. Desteğinize, tavsiyelerinize, her şeyin düzeleceğine dair sözlerinizi duymaya ihtiyacım var çünkü kendimi yalnız hissediyorum. Bir şeyler yapmak istiyorum. Kim olduğum, kaç yaşında olduğum şu an önemli değil. Ben önemli biri değilim. Dertlerim, büyüdüğüm ortam, içinde bulunduğum aile,…

En çok sarsıldığım nokta taciz olayları değil de abimin Müslüman olmadığı halde açıldığım için defalarca beni dövmesi oldu.

Merhabalar. Bugün kapanıp açılan beni değil, din baskısı ile büyütülen abimin hikayesini dinleyeceksiniz benden. Hikayenin başından değil de her şeyi anladığım günden başlayacağım. Mutfakta bulaşık yıkıyordum, abim dışarıdan gelmişti ve sandalyeye oturdu. Yaklaşık 20 dakika boyunca ne kadar çirkin olduğumu, hayatta tek bir başarımın olmadığını…

En kötüsü de oğluma hasret ve çaresiz olmaktı.

Merhaba. Ben Siyah Şerit sayfasından öğrendim sayfanızı. Kapalı bir bayan açılmak istediğini paylaşmıştı, admin de bu sayfayı önerdi ona. Ben Batman’da oturuyorum. 22 yaşındayım. 17 yaşında iken imam nikahlı bir evlilik yaşadım, 3 yıl sürdü. Sadece şiddet ve hakaret gördüm. Annemle babam ayrıydı diye ailemin geri…

Açıldım, onların deyimiyle saçıldım.

Merhaba. Bu platformu yeni keşfettim ve yazılan mektupları okuduktan sonra verdiğim kararın ne kadar doğru bir karar olduğunu tekrar tekrar anladım. 13-14 yaşlarındayken, yaşadığım yerin ve toplum baskısının etkisinde kalarak kapanma kararı almıştım. Açıkçası annem bu fikrimi desteklememişti ilk başlarda. Ailem muhafazakar bir aile olmasına…

Yıllar sonra pişman olamam.

Paylaştıklarınıza bir göz gezdirdim. Ben de kapalıydım. Hiç unutmam; 9’a ya da 10’a gidiyordum, dizimin altında şort giydim. Halam, babama “Sen bu yaşta buna böyle şort nasıl giydiriyorsun?” dedi diye babam bana tokat attı. Halbuki ben o şortu normalde de giyiyordum, babam da beni öyle…

“Kız çocuğu telefonu ne yapsın?”

Merhaba, Sizin paylaşımlarınızın hemen hepsini okuyorum. Belki o yazılanların bana faydası olduğu gibi bu yazacaklarımın da birine faydası olur. İlkokuldayken tüm akrabalarım bana “Saçların çok kötü, çok kabarık, aynı anneninki gibi, gincili.” diyorlardı. Annem de babam da buna gülüyorlardı hep. Bir gün makası alıp, gincili…

Okul açılırsa örtülü gitmeye zorlanacağım hatta belki okula yollamayacaklar.

Selam. Ben de içi fazlasıyla dolmuş, başkalarının yardımına ihtiyaç duyan, zorla örtünmüş o kızlardan biriyim. Öncelikle 15 yaşındayım. Henüz ilkokula başlamamışken din bana aşılanmaya başlandı. Sürekli olarak Kur’an kurslarına gittim. Ortaokula başladığımda ise bu sefer örtünmem gerektiğini söylemeye başladılar. Daha minicikken, 5. sınıfa giderken intihar etmek…

Elimden alamazlar özgürlüğümü.

Ben bunu yazarken çok düşündüm, acaba yazsam mı, diye, ama yazıyorum ve korkmak istemiyorum. Ben dindar bir ailenin 3. kız çocuğuyum. Evet kendi isteğimle kapandım, kendi isteğimle hafızlık okuluna gittim ama bundan hemen vazgeçmiştim, bunu anlamadılar ve ben 1 yıl hafızlık okuluna gitmek zorunda kaldım.…

Ailem belki beni sever diye kapandım.

Merhaba, buradaki yazıları gördüm ve çok etkilendim. Ben de çok fazla sıkıntı yaşamasam da yine de yazmak istedim. Bizim aile muhafazakar bir aile, ben de tek kızım. Ailemizde açık kimse yoktur, hatta açık bir gelin alınacaksa bile evlenince kapanır. Ailem, beni zorlamasa da her seferinde…

Kendime inanıp her şeye rağmen açılmalı mıyım?

“Keşke o gün ‘Hayır’ diyebilseydim.” ilk yazımdı, şimdi de ikincisini yazıyorum. Yazıyı yazdığım günün gecesi babama konuyu açtım. Hiç böyle bir şey beklemediğini ve çok şaşırıp üzüldüğünü söyledi, buna ek olarak da “Bunu duyacağıma öleceğimi duysam daha iyiydi” gibi garip cümleler kurdu. Konuşmaya başladım, artık…

Yaklaşık bir yıldır kendi isteklerimin, özgürlüğümün; baskılardan daha önemli olduğunu fark ediyorum.

Yazacaklarıma annemin söylediği “Orospu mu olacaksın?” cümlesiyle başlamak istedim. Ben 6. sınıfta hem aile baskısıyla hem de henüz çocuk olduğum için etrafımdaki insanlara özendiğimden kapandım. İstedim mi, istemedim mi; bundan bile hiç emin değildim o yaşta. İlkokula başladığım zamanlardan itibaren her yaz Kur’an kursuna gönderildim,…

İnsanlar kapalı halime daha çok alışmasın diye kendimi eve kapattığım oldu.

Merhaba. Platformu keşfettiğimden beri kendimi herkes gibi hissediyorum. Sorunlarımı paylaştığım ne kadar çok insan varmış. Ben kendi hikayemden bahsederken çok yormak istemiyorum sizleri. Sayfada okuduğunuz problemlerle aynı şeyler neredeyse. 24 yaşındayım. Bundan 10 yıl öncesinde İmam Hatip’e başlarken kapandım. Ailem çok dindar ve baskıcı değillerdir.…

Belki bu süreci birlikte atlatırız.

Merhabalar, bir süredir burada yazılanları okuyup güç toplamaya çalışıyorum ama cesaretimi hala toparlayamadım. Çünkü aileme açılmak istediğimi söylediğimde nasıl bir tepki vereceklerini kestiremiyorum, aslına bakarsanız birazını kestirebiliyorum. Dinsiz olduğuma dair cümleler, asla olmaz’lar ve çokça ağır kelimeler… Bence o kelimelerin ne olduğunu siz de kestirebilirsiniz……

Ben mutluluk hakkımı çoktan mı kaybettim?

İyi günler. Artık dayanamadığımdan dolayı size yazma kararı aldım. Küçüklüğümden beri ailem beni başörtüsüne ısındırmaya çalışıyordu, özellikle de annem ve dindar çevresi. “Bir başörtüsü tak da teyzeler görsün.”den başladık. O zamanlar hiç baskı yoktu, mutluydum, takıyordum. Onlar mutlu oluyorlar diye ben de mutlu oluyordum. İlkokula…

Saçımı açmayı günah olarak değil, tanrının bana bir hediyesi olarak gördüm.

Merhaba herkese. Saçımı açma fikri aklıma düştüğünden beri; bunu konuşacak, paylaşacak birilerini aradım ve bu sitedeki güçlü kadınların hikayelerini okudukça yapabileceğime olan inancım arttı. Belki birilerinin yoluna ışık olur diye ben de yazmak istiyorum. Çok dindar olmamakla beraber toplumun değerlerini önemseyen bir babanın hakim olduğu…

Allah için kapanmam gerekmiyor muydu?

Burayı aylar önce keşfettim. Keşfettim ve kendime dedim ki “Bu kadar insan başarıyor, ben neden yapamayayım?”. Üniversite sınavından sonra kesinlikle yapacaktım. Konuşacaktım ailemle. Lisenin başında aslında isteyerek kapanmadığımı, onları üzmemek için kendimi üzdüğümü söyleyecektim. Cesaretimi topladım ve annemi odama çağırdım. Açılmak istediğimi söyledim. “Ben salak…

Ben bu hayata evlendirilmek için gelmedim.

Merhaba, adım Sümeyye. Yaklaşık 7 aydır Yalnız Yürümeyeceksin sitesindeki yazıları ve hikayeleri okumaktayım ve benim hikayem de onlardan farksız. Ben Kütahya’da yaşamaktayım. Babam, annem ve bir erkek kardeşim var. Onları seviyorum ama bana kendimi değersiz hissettirmeleri beni çok üzüyor. Ailem, ben 10 yaşındayken beni kapattı.…

Bu benim, böyle mutluyum.

Merhaba, güzel yürekli okuyucu. Ben de varım. Hikayemi paylaşmak istiyorum. 35 yaşındayım, öğretmenim. Maddi ve manevi her açıdan orta düzey bir ailenin ilk çocuğuyum. Annemle babam dini konularda pek bir şey bilmezler. Namaz kılmayı 5-6 yaşlarında iken ninemin yanında dikilerek öğrendim. O yaşlarda babam; başıma…

Beni dinden annem soğuttu.

Selam. Bu boş satırlara, kendi içimi ve yaşadıklarımı biraz dökmek istiyorum. Daha 5. sınıftayken İmam Hatip ortaokuluna gönderildim, zorla. Din ile içli dışlıydım. Dinime çok bağlı bir insandım çocukken. Dinime bağlı olmamın sebebi ise korkuydu. Çocukken günahsız bir şekilde ölmek isterdim. Hatalarımın cezasını çekmek istemedim.…