Pişmanım… Daha da pişman olabilirdim, neyse ki bana engel olan insanlar vardı. Okul birincisi olduğum hâlde İmam Hatip lisesine gitmek istediğimde beni durduran, tekrar düşünmemi söyleyen ve Anadolu lisesine gitme kararımda büyük pay sahibi olan bir resim öğretmenim vardı. Lisede sorduğu sorularla bana kendimi sorgulatan,

Bu, buraya yazdığım 4. yazım. Bu da bir zafer yazısı olmayacak ama ne hissettiğimi anlatacağım. Uzun zamandır aklımda olan AVM’ye gidip kafamı açma fikrini bugün, 20 Ağustos 2021’de, hayata geçirdim. Kabine girdim, başımı açtım ve çıkamadım. Evet, kabinden uzun bir süre çıkamadım. Çıktığımda da başım

Herkese merhaba. Böyle bir platform ile tanışıp buradaki mektupları okumak, bu sancılı süreçte benim en büyük motivasyon kaynağım oldu. Ben 19 yaşında, bu sene üniversiteye başlayacak bir kadınım. Ben de ailem tarafından zorlanarak başımı örtüyorum. Aslında 14 yaşımda kendi isteğim ile başımı kapadım. Başlarda her

Merhabalar! Ben 1 Temmuz 2019’da yayınlanan “Saçlarımı kısacık kestirdim, erkek tıraşı yaptım; sırf açılmamak için.” adlı mektubun sahibi, Haru. Bu mektubu 4 Ekim 2021’de yazıyorum. Mektubumun üzerinden 2 yıldan fazla geçmiş. O kadar çok şey değişti ki hayatımda… Ben de değiştim, büyüdüm. Şimdi üniversite 3.

Karanlığın muhteşem asilliği ile hüküm sürdüğü bu gecede masamın başına geçmiş az sonra okuyacağınız bu mısraları yazıyorum. Buraya yabancı değilim. Bu platformdaki her bir hikâyeyi avcumun içi gibi bilirim. Ben buradaki her hikâyeyi adeta yaşamış gibiyim. Benim öyküm, daha adet görmeye başlamadan başladı. O gün

Merhaba. Ben 15 yaşındayım ve dindar, baskıcı, muhafazakâr bir ailenin son çocuğuyum. 5. sınıfta annemin zoruyla İmam Hatip’e gittim. Tabii o zamanlar hiçbir şey bilmiyorum. 13 yaşımda zorla kapandım. Kapandım ama dış dünyaya… Annem hiçbir zaman beni okutmak istemedi. Hafız olmamı istedi ama ben okumak

Merhaba, 14 yaşındayım. Dinine çok bağlı bir anne tarafından büyütüldüm fakat 14 yaşına geldiğimde bir şeyler değişti. Küçüklüğümden beri İslam diniyle alakalı birçok mucizeyi dinledim, dinlemeyi de her zaman sevmiştim. Fakat büyüdükçe İslam’daki kadın-erkek eşitsizliği dikkatimi çekmeye başladı. Bunu annemlerle paylaştığım her an annemin gözündeki

Merhaba, bugün buraya yazıyorum çünkü anlatacak başka kimsem yok. 18 yaşındayım ama çok daha yaşlı hissediyorum. Hayatım boyunca hep olduğum yaştan daha fazla hissetim. Yaşıtlarımdan hep daha büyük, daha olgundum. Başlarda gerçekten öyle olduğumu düşünüyordum. İlkokulda arkadaşlarım saçlarını örerdi, oje sürerdi. Bense annemden saçlarımı kısa

Hikâyemi kim okuyacak, bilmiyorum ama buraya yazmak bir görevmiş gibi hissediyorum çünkü başardım… Bu sayfayı görmeden önce başörtü takmak zorunda kalan, inanmadığı bir dinin zorunluluğunu yerine getiren bir tek benim sanıyordum. Önce yalnız olmadığıma sevindim, sonra ‘yalnız olmadığım’ için üzüldüm… Bu sebeple çoğu yazıyı da

Bu sayfaya yazmak uzun zamandır aklımdaydı. Ben 19 yaşındayım, üniversite 3. sınıfa geçtim. Ömrüm; baskıcı bir anne ve bunlara sessiz kalan, hiçbir şey umurunda olmayan çünkü kendisi de aynı olan bir babayla geçti. Liseye başlayacağım zaman kapanmam için baskı yaptılar, istemiyordum ama lisenin ilk günü

Bu mektubun başarı mektubu olmasını çok isterdim ama maalesef ki değil. Bugün, aldığım pantolonu anneme gösterdiğimde dar olduğunu söyleyerek (bol bir pantolondu, dar giyinmekten hoşlanmam) bana bağırıp çağırdı. Biraz karşılık verdiğimde ise daha da yükseldi ve şu an bu saçma sapan sebepten dolayı konuşmuyoruz. Ben

Her şey ben 4. sınıftayken amcamlara gittiğimde amcamın, “Yengenden başörtü al ve tak” demesiyle başladı. Annem ve babam tarafından başörtü takmak için zorlanmasam bile bana empoze edilen şey başörtü takmam ve 5. sınıfa geçtiğimde İmam Hatip’e gitmem gerekliliğiydi. 4. sınıf bitince ara ara başörtü takmaya

Merhaba, ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Ortaokulumu İmam Hatip’te okudum ve okula kapalı gidip geliyordum. Aslında bu bir kuraldı fakat kimse önemsemezdi. Yine de annem beni kapatarak gönderirdi. Sıcak yaz günlerinde bile uzun kazak giyip giderdim. Her neyse, benim 4 kuzenim de aynı ay

Herkese merhaba, buraya çok kez geldim ama bu sefer ben de yazmak istedim. Ben şu an 20 yaşındayım. Her zaman kapanma düşüncem vardı ve gayet güzel bir maneviyata sahiptim. 8. sınıf bitti ve ben lise başlayınca kapanırım, diyordum. Babamın bana iğrenç bir mahlukatmışım gibi bakarak

Merhaba, ben Aslıhan. Kayseri’de yaşıyorum ve 19 yaşındayım. Mezun senemdeyim. Geçtiğimiz yıl biriyle tanıştım ve benim fikir dünyamda, ahlak dünyamda çok şeyi tetikleyip belki de değişmesine sebep oldu. Bugün herhangi bir dine mensup olmayan ben, dışarıda türbanlıyım. Çok yoruldum… Ailem zengin ve ekonomik olarak beni

Çocuk yaşımda anne oldum ben. Beni dünyaya getirenlerin annesi oldum. Ailemin annesi oldum. Çocuk yaşımda güçlü oldum. Ağlamadım ben, ağlayamadım. Çünkü ağlarsam, ben de kendimi bırakırsam her şey daha da kötü olurdu. Çocuk yaşımda savaştım. Kiminle savaştım, bilmiyorum ama savaştım. Belki annemin ve babamın acılarına

Buraya yazacağım günü heyecanla bekliyordum. Hikayelerin hepsi birbirine benziyor, benimki de öyle. Ama kendimden biliyorum ki aynı hikâyeler bile olsa yalnız olmadığını hissetmek için insanın hepsini okuyası geliyor. Şimdi sıra bende… 10 yaşındayken, çevresinde bir tane bile açık kadın görememiş ama kendi isteğiyle örtünmüş bir

Ben 16 yaşında dindar, baskıcı, muhafazakâr bir ailenin kızıyım. Ortaokulda zorla İmam Hatip’e verildim fakat bunun zorluğunun farkında bile değildim. 12 yaşımda annemin zorluyla ‘kapandım’. Kapandım demek bana hep garip gelirdi ama ben tam anlamıyla her şeye kapandım. Başörtü taktığım gün sadece saçlarımı değil; umudumu,

Başardım! Ben bugün özgürlüğüme kavuştum. Yanlış anlaşılmasın; başımı açtığım için değil, istemediğim bir şeyden kurtulduğum için özgürüm. 6 senedir kapalıydım. 11 yaşında kapandım. Şu an 17 yaşındayım. Başlarda kendi isteğimle kapalı olduğumu düşünüyordum ama büyüdükçe istemediğimi fark ettim. Açılmayı 2 senedir istiyordum ama bir türlü

Ben, kendim olamadığım her gün boğuluyorum. Henüz 13 yaşımdayken ailemin zoruyla kapandım. Maddi durumumuz çok iyi olduğu için sürekli bunu kullanarak beni ayakta uyuttular. Onların inandığı dine göre ilk kez regl olduktan sonra kapanmak gerekir ama ben istemediğimi en başından biliyordum. İçimde hiçbir zaman o

Bu akşam yine sırf babam istediği için akşam namazı kılıyor numarası yaparken buraya yazmaya karar verdim. Ben 18 yaşındayım. 12 yaşında kapandım. Örtü takmak benim için bir seçenek değil, zorunluluk. İnanın ki hiç istemedim ama bunu dile getiremedim. Zaten içine kapanık bir çocuktum, kızgın gözlere

Merhaba, öncelikle belirtmek isterim ki ben halâ başörtüsü takan ve onu çıkarmamış biriyim. Size bu yolculuğa nasıl girdiğimi, sonrasında da nasıl psikolojik hastalığa yakalandığımı anlatmak isterim. Şizofreni teşhisi konulmuş bir babaannenin ve onun travmalar içinde büyümüş 7 çocuğunun içinde büyüdüm. O çocuklardan biri de benim

Herkese merhaba, burada yazılanları uzun zamandır okuyorum ve ben de kendi yaşadıklarımı sizinle paylaşmak istiyorum. Ben 15 yaşındayken, annemin “Kapanmazsan liseye gidemezsin” sözü ile kapanmak zorunda kaldım. Başlarda her şey güzeldi; herkes beni tebrik ediyor, çok beğeniyor, doğru yolu bulduğumu söylüyordu ve bu da beni

Birkaç sene önce memlekete taşındık. Tüm akrabalarım burada oturuyor ve artık hepsiyle iç içeyiz. Anne tarafım kapanma konusunda aşırı baskıcılardı. 7. sınıfta kuzenlerim yurda gittiği için beni de yurda gönderdiler. O dönem yurda gittiğim için herkes benden kapanmamı bekliyordu. Açıkçası ben de ortamdan etkilenmiştim. Normal

Merhaba, bir süredir burada yazılanları okuyorum. Sonucu benzer olsa da sürecimin farklı işlediğini düşünüyorum. Benim gibi olanlar elbette vardır, diyerek onlara destek olmak adına kendi hikayemi paylaşmak istiyorum. Öncelikle ben diğer yoldaşlarım gibi başörtüyle sorunu olan, ondan utanan, sıkılan biri değildim. Bunu belirtmek istiyorum. Benim

Herkese merhaba, bu da benim hikayem olsun. Ben de baskıcı, zorba ve kadınların ikinci sınıf olarak görüldüğü bir aileden geliyorum. En büyük travmam, babamın bir bayram günü gelip “Artık kuzenlerini öpmeyeceksin, enişteleri öpmeyeceksin” demesiyle başladı. Benim için bir dayatmaydı, bir anda aniden gerçekleşti. Belki biraz

10 yaşımda, çok erken bir yaşta toplumda yer edinmek istedim. 8 yıldır kapalıyım ve 8 yıldır kendime çok yabancıyım. Başka birinin bedenini taşıyormuş gibi… Henüz irademin oturmadığı dönemlerde aldığım kapanma kararının pişmanlığı, kendimden nefret etmeme neden oluyordu. Gerçi iradem otursa ne olacaktı ki! Elinde sonunda

Radikal İslamcı bir ailede büyüdüm. Hayat beni bu yaşa getirene kadar her koşmak istediğimde eteğimden, paçalarımdan çeke çeke büyüttü. İlkokul bittiğinde ne olduğunu anlamadan okuma yazma öğrendim, “Artık okul yok” denilerek okuldan alınıp bir kursa yerleştirildim. O küçücük bedenim ve aklımla hiçbir şey anlamasam da

Neşe ile çarpan kalbimiz, ışıldayan gözbebeklerimiz, güzel tenimiz ve özgür ruhlarımız. Bizim bu kadar güzel olduğumuzu gören ebeveynlerimiz, bizi herkese gururla göstermek yerine neden saklama ihtiyacı duyar? Kendi fikirlerini paylaşmaya korkuyorlar. Toplayacakları tepkiler, o belirsiz kimliklerini zedeleyecek diye bizi bastırıyorlar. Zedelenecek bir kimliği bile kalmamış,