Öncelikle herkese merhaba. 19 yaşındayım. 7 yıldır başörtülüyüm, yani kendimi bildim bileli… Ben daha 10 yaşındayken annem adet olduğumda artık günah defterimin açılacağını ve başörtüsü takmam gerektiğini söylüyordu. Daha o zaman atılan ‘günahkâr’ insan hissinin temelleri beni derinden sarsıyordu. Uzun bir süre adet olma korkusuyla

Öncelikle merhaba, burayı yeni keşfettim ve okuduğum yazılar genelde kapanma-açılma üzerine oldu. Çok üzüldüğüm hikayelerle de karşılaştım. Okuduklarım bana, yaşadığım her şeyi anlatma cesareti verdi. Öncelikle ben de buradaki çoğu kişi gibi aşırı muhafazakâr ve baskıcı bir ailenin içine doğdum. Hatırlıyorum, 6-7 yaşında bir çocukken

Merhaba. Bir süredir burada yazılanları okuyorum. Benimle aynı sorunları yaşayan, beni anlayabilecek insanlar olduğunu bilmek beni teselli ediyor. Ben 21 yaşındayım. 14 yaşımdan beri başörtülüyüm. Burada yazanların birçoğu gibi sözde “kendi isteğimle” ama aslında büyük bir psikolojik baskı altında kapandım. Çocukluğumdan beri bana başka bir

Merhaba, ben lise 2. sınıfa giden bir kız çocuğuyum. Ailem öyle muhafazakâr değildir ama dindar görünümlülerdir. Küçüklüğümden beri beni Kur’an kurslarına göndermeye çalıştılar. Hepsinde gitmeyeceğim diye inat ettim, zorla 1-2 hafta gönderdiler. Ayrıyeten ailemin çevresinden olan bir tarikat okulundaydım. Nasıl manipüle edildiğini bilirsiniz… 5. sınıfa

Merhaba, ben 18 yaşındayım. İzmir’de anne tarafımla yaşıyoruz. Aşırı birbirine bağlılar ve kızların tamamının başı kapalı. Ben de 9. sınıfa geçerken kapanacaktım. Fakat ameliyat oldum, doktor saçımı toplamamın bile dikişlere zarar verebileceğini söylediğinden okula saçım açık bir şekilde gittim. Dönem ortasına geldik. Teyzemlerle odada oturuyorduk.

Merhabalar, öncelikle sayfanızı ilk kurulduğundan beri takip ediyorum. Birkaç yıl önce kendi hikayemi paylaşmıştım, gönderilere tekrar baktığımda bulamasam da hikayemin istediğim gibi bittiğini ve kendimi nasıl bulduğumu paylaşmak istedim. Çocukluğumdan beri din baskısıyla büyütülen kız çocuklarından biriyim. Daha bebekken bile babam, annem beni açık giydirdiğinde

Merhaba, 9. sınıftayım ama 13 yaşındayım. Ben de çoğu kişi gibi küçükken çocukluk aklıyla kapandım. O zamanlar çok hevesliydim de gittikçe başörtüsü takmak bana saçma gelmeye ve özgüvenimi düşürmeye başladı. Ben de geçen yıl annemle mahallede yürürken açılmak istediğimi söylemiştim. Asla ama asla izin vermedi,

Merhaba, daha önce burada ağlaya ağlaya yaşadıklarımdan bahsetmiştim, şu anda da ağlıyorum ama bu kez mutluluktan… Anneme rağmen sonunda başardım! Ben üniversite okuduğum şehre gelmeden önce aileme söyledim. Yine kavga kıyamet oldu ama bu kez annemin dediklerine ve sinir krizine aldırmadan karşısında dik ve kararlı

Merhabalar, ben de herkes gibi kendi hikayemi anlatmak istedim. Şu an 23 yaşındayım. 5 yıl önce üniversiteye geçerken başımı örttüm. O sıralar yakın arkadaşım kapalı olduğu için onun giyinişinden etkileniyordum, ailem bu konuda direkt sözlü bir baskı yapmasa da yaşım gelince kapanmamı istiyorlardı. Kapandığım ilk

Merhaba, benim kapanma serüvenim 5. sınıfta, henüz rakamlı yaşlardan yeni çıktığım zamanlarda başladı. Daha doğrusu başlamış. Annem ve babamın dediğine göre ben kapanmayı kendim istemişim. İroni şudur ki ilk kez nasıl kapandığımı hatırlamıyorum bile. Açıkçası daha alacağı çantaya, giyeceği kıyafete bile karar veremeyen aciz bir

Selam, hayatına kimsenin gölgesini düşürmeyi sevmeyen biriyim ben. Böyle biri olarak yaşadığım aile baskısını anlatmak istiyorum. 16 yaşındayım, hayatımın en yumuşak döneminden geçiyorum belki. Üzerime kalmış büsbüyük sorumluluklar yok, her hafta cebime konulmuş harçlıktan oluşan birikimimi çizgi roman falan alarak harcıyorum. Sınavlara telefonla giriyor, ufak

Ben ilahiyat mezunuyum. Fikirlerim zamanla değişti. Bu değişim, uzun süren dini araştırmalarım sonucunda gerçekleşti ve farkındalık cehennemim de başlamış oldu. Ailem ve çevresi koyu dindar. Annem, dine hastalık derecesinde bağlı biri. İbadetlerimizi aksattığımızda bile ağlama krizlerine girip ciddi anlamda kendini paralıyordu. Sabah namazında bizi kapıları

Hepinize merhaba. Uzun zamandır burada yazılanları okuyorum ve bir nebze de olsa yalnız olmadığımı bilmek beni mutlu ediyor. Ben de 14 yaşında tamamen psikolojik şiddetle kapandım. Dayak yemedim ama her seferinde dayak yemekten beter ettiler. Kapandıktan 2 gün sonra açılmak istedim ama izin verilmedi. Ondan

Merhaba Yalnız Yürümeyeceksin ailesi. Burada okuduğum mektuplar bana çok şey kazandırdı. O yüzden bu siteyi kuranlara ve hikâyelerini paylaşanlara ne kadar teşekkür etsem az… Gelelim benim hikâyeme. Eğer bizim evde sorunsuz yaşamak istiyorsanız, temizlik rutininiz bile belli şartlarda olmak zorunda. Sadece pazartesi, perşembe ve cuma

Merhabalar, ben İ. Öncelikle şunu söylemeliyim ki başardım, uzun bir aradan sonra artık ben de tekrardan saçlarımda rüzgârı hissedebiliyorum. Şu an 18 yaşındayım. Dinin benim için en olumsuz kısmıyla tanışmam yani kapanmam ben daha 12 yaşındayken oldu. İlk kez regl olduğumda direkt anneme koştum. Ona

Günlerdir bu hesaba içimi döksem mi diye düşünüyordum, şu an yazıyorum ama göndermekle göndermemek arasında kalıyorum. Nereden başlasam, bilemiyorum. Ben Fatma, 15 yaşındayım. 11 yaşında ilkokulu bitirip okulu açık öğretime aldım; nedensizce istemiyordum, çocuk aklı işte, ailem de bundan gayet memnundu. 11 yaşımdayken, Kur’an kursuna

Öncelikle merhaba. Ben 19 yaşındayım ve lise 1’de kapandım. Yaklaşık 4-5 yıldır da kapalıyım. Kapanmam aile zoruyla olmadı, kendi isteğimleydi ama sırf ortaokuldayken babama söz verdiğim için yani babam çok mutlu olacağı için ve din açısından kapanmak istediğim için kapandım. Yaklaşık 1-2 senedir sırf kapalı

Merhaba, ben buradaki birçok insanla beraber sessizce yürüyenlerden sadece biriyim. Ancak bugün sessiz yürümeyi değil, biraz da olsa fısıldamayı istiyorum. Burada okuduklarımda kendi yaşamıma dair birçok benzer parça buldum, buluyorum. Bazen de geçmişte sandığımdan daha fazla bastırıldığımın farkına varıyorum. Bu platform, varış noktam için son

Öncelikle hepinize merhaba. Umarım iyi bir gün geçiriyorsunuzdur. Biraz olsun mutlu hissetmek hepimizin hakkı, değil mi? Daha fazla uzatmak istemediğim için konuya giriş yapıyorum. İlk olarak ailemden bahsetmek istiyorum. Aşırı muhafazakâr, baskıcı ve düşüncesizler. Tabii bu bana göre olan kısmı. Din ile kafayı bozmuş, kendilerinden

Bu bir başarı metnidir! O kadar kıskanırdım ki bu platformda hikayelerine bu cümleyle başlayan güçlü kadınları… Bir gün bunu benim yazacağım ihtimali çok uzak gelirdi gözüme. Nasıl başlayacağımı, ne anlatacağımı bile bilmiyorum ama ben sizden çok güç aldım, belki yazdıklarım da birine dokunur diye umuyorum.

Selam arkadaşlar. Ben 23 yaşındayım ve ailemin rica etmesiyle 15 yaşında kapanmıştım, tabii ki öyle çok bilinçle değil. Ailem sarıklı, çarşaflı insanlar değil hatta birçok konuda gayet açık fikirliler ama nedense tesettür onların en kutsalı gibi. Hiçbir tarikat veya cemaate üye tipler de değiller. Belli

Merhaba, ben 18 yaşında genç bir kızım. Başörtü yasağının kalktığı dönemlerde (ben 4. sınıftaydım) 11-12 yaşlarındayken sınıftaki herkes bir anda kapanmaya başlamıştı. Ben de daha başörtünün anlamını bilmediğim yaşta kendi isteğimle heveslendim ve kapanmak istedim. Annem de kapalı bir kadın, anneme ne kadar ısrar ettiğime

Önceden ailem yüzünden zorla başım kapatıldı. Okulda ve sosyal çevremde hep zorbalık gördüm, her açılmak istediğimde dayak yedim arkadaşlar. Hatta bir keresinde babam beni yere yatırıp dövmüş, başımı ayaklarının altına alıp ezmişti. Hiçbir zaman çok fazla arkadaşım olmadı, hep hor görüldüm. Hiçbir zaman duygularımı açık

Ailem yüzünden 7. sınıfta zorla kapatıldım. Beni yanlarında gezdirmekten utandıklarını söylediler; kapanmazsam telefonumu vermeyeceklerini, okuldan alacaklarını vesaire… Sonuç olarak kapandım. Kapandığım andan itibaren okulda zorbalığa uğramaya başladım. Aşağılayıcı bakışlar, bel altı espriler, Sümeyye demeleri, herkesin yaptığı şeyi ben yapınca dalga geçmeleri… Özgüvenim olmadığı için karşılık

Selam. Bu, buraya ilk kez yazışım. Ancak daha öncesinde Yalnız Yürümeyeceksin’den haberim olmuştu. Birçok mektup okudum. Bunlar beni çok rahatlattı, yazmaya karar verdim. Belki ben de birilerini rahatlatabilirim, diye. Anonim kimliği biraz daha yok etmek amacıyla söylemek isterim ki ben ailedeki eğreti çocuktum. Ailem çok

Bu mesajı aileme yazıyorum. Ne kadar konuşsam da kendimi anlatamadığım, ne kadar bağırsam da sesimi duyuramadığım sevgili aileme… Ben buyum. Tercihlerim bunlar. İnsanın özgür olmak istemesi suç değil. İnsan kanatlarını çırpabilmeli istediği an, istediği yere. Duracağı yeri kendi belirlemeli. Birbirlerinin ne zaman susayıp ne zaman

Merhaba. Nereden başlasam, bilemiyorum. Buraya yazacağımı hiç düşünmezdim, hep gelen mesajları okurdum. Ama artık sona yaklaşıyormuş gibi hissettiğim için yazmak istedim. 8. sınıfa başlarken okulun ilk günü ailemin söylemesiyle kapanmam gerekiyordu. Hazır hissetmediğimi, o an bunu yapmak istemediğimi defalarca söyledim ama yine de anlamadılar. Babam

Ne yapacağımı bilmiyorum, kafayı yemek üzereyim. Ben 2019 yılında bir erkekle tanıştım. Beni bayağı seviyordu, farklı şehirlerdeydik, sürekli benim için kalkıp geliyordu, ağlıyordu falan… Sonra beni zorla ilişkiye girmeye ikna etti ve ben lisedeyken beni hamile bıraktı. Ben ne hayallerle üniversiteye hazırlanırken o bana bu

Burada birçok yazıyı okudum ve benim gibi olan birçok kişiyi gördüm. Henüz 15 yaşındayken kendi isteğimle kapandım. Ama aslında o zamanlar kapanmayı istemiyordum. Bir arkadaşımla sohbet ederken onun sözlerinden etkilenip gerçekten kapanmam gerektiğini hissettim. Aslında ailem bana kapalı olmam gerektiği yönünde ara ara küçük mesajlar