Merhabalar. Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Dile kolay, 8 yıldır kapalıyım. Başta kendi kararım ile kapanmıştım. Doğru olan buymuş gibi geliyordu çünkü bize bu öğretilmişti. Annem de ablam da kapalıydı. Bunu sadece takdir ve sevilme ihtiyacı ile yapmıştım. Zamanla bu takdir ve sevilme hissi

Merhaba, uzun zamandır burada yazılanları okuyorum. Şu sıralar her şey o kadar üst üste geliyor gibi hissediyorum ki kendimi ifade etme isteğimi bir türlü baskılayamaz oldum. Benim kapanma hikayem 5. sınıfa geçtiğimde gerçekleşti. Okulum İmam Hatip olduğu için kapanmayı pek garipsememiştim. Fakat nedenini bilmediğim bir

Merhaba. Söze nasıl başlasam, neler anlatsam bilemiyorum. Anlatacaklarım biraz uzun ama en başından başlamak çok daha doğru olur. 8. sınıf biterken en yakın arkadaşlarım kapanacaklarını söylediler. Onlar öyle söyleyince ben de heveslendim ve anneme “Ben de kapanacağım” dedim. Annem çok sevindi, zaten dinine de aşırı

Size kısacık ama ömrümün yarısı eden 22 yıllık hikayemi mini bir özetle anlatacağım. Kötü bir çocukluk geçirdim. İlkokul ve ortaokulda hiç arkadaşım yoktu. Her zaman özgüvensizdim. Hiç bahçeye çıkıp oyun oynamazdım. Beden derslerinde okulun içinde bir köşede boş sınıf bulup tek başıma otururdum. Her zaman

Merhaba. Nereden başlamalıyım, hiç bilmiyorum. Sadece beni gerçekten anlayan insanlar olduğunu düşündüğüm için yazıyorum, ‘yalnız yürümemek için’. Ben 17 yaşına gireceğim. 8,5 yaşından beri kapalıyım. Annem ile babam 7 yıldır ayrı. Babam da annem de çok baskıcı insanlar değildir. Tabii bir de abim var. Abim

Gerçekten çok yoruldum. Bu siteyi dün keşfettim, anlatılanları okudukça benim gibi birçok genç kız olduğunu fark ettim. Müslüman bir ailenin kızıyım, annem hep ‘millet ne der?’ kafasında olan cahil bir insan. 20 gün sonra 18 yaşında olacağım. Evdeki stresten ve kavgadan çok bıktım; her şeye

*Bu yazıdaki 22 mektup, aynı kişi tarafından farklı tarihlerde Yalnız Yürümeyeceksin’e gönderilmiştir. 18 Mayıs 2021 Bu yazıyı yazarken önüme çok engel çıktı. Kaç defa yazım yarıda kaldı. Eğer bu sefer de yazamazsam gerçekten üzüleceğim. Öncelikle burada bizlerle yaşadıklarını paylaşan arkadaşlarımı gerçekten tebrik etmek istiyorum. Hepinizin

Selam! Öncelikle ben 15 yaşındayım. Uzun zamandır burada yazanları okuyorum ve artık benim de yazmam gerektiğini düşündüm. 4. sınıfta gittiğim bir kursta hocaların baskısıyla kapandım. Çünkü oraya her açık gittiğimde kötü bakışlara maruz kalıyordum ve bana “Kapanırsan sana bir sürü hediye alırız” gibi şeyler söylüyorlardı.

Canlarım, selamlar. Uzun süredir yazdıklarınızı okuyup hayata lanet ediyorum. Nasıl bu kadar şanssız doğabildik, bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var; o da bir gün tüm bu engelleri aşacağımız. Fakat çok çabalamamız, inat etmemiz ve özgürlüğümüz için bir şeylerden fedakârlık etmemiz lazım. Çünkü birisi bize durduk

Merhaba. 1,5 yıldır bu platformu takip ediyorum ve bütün mektupları okudum fakat hep sessiz kaldım. Galiba o beklediğim gün geldi, artık sessizliğimi bozuyorum ve ben de kendi hikayemi anlatmak için buradayım. Bu akşam yemeğinde ailemin yaptığı konuşma beni buna ikna etti aslında. Böyle bir an

Merhaba. Ben modern ve Müslüman bir genç kızım. Dün irticacı bir tıp hekiminin inanç ve özgürlüğe saygısı olmayan tehditkâr tavırlarına maruz kaldım. İlgili birimlere şikâyette bulundum fakat biliyorum ki tacize uğrayan kişi başörtülü bir insan olsaydı bu olay ülke gündemine oturur ve olay hakkında gereken

O zaman bir hikâye de benden gelsin. Ben 10 yaşında beni sevsinler diye kapanıp 2 yıl sonra bisiklet sürebilmek açıldım. Bu süre zarfında giydiğim pantolondan tutun da yaptığım saça kadar küçük yaştaki o çocuğun her şeyinin dedikodusunu yaptılar. Benim her haltı yapan bir üvey babam

Merhaba. 18 yaşındayım ve Müslüman bir ailede büyüdüm. Ben ortaokul yaşlarımdayken babam, kapalı olmamın onu mutlu edeceğini sıkça söylese de beni hiçbir zaman zorlamadı ve bunun için minnettarım. Müslüman olmam onlara yetiyordu ama şimdi neye inandığımdan da emin değilim. Evde annem ve babamla çok güzel

Merhaba, benzer hikayelere sahip olduğumuz, bana yalnız olmadığımı hissettiren, beni cesaretlendiren herkese! Benim hikayem de çok küçük yaşta başladı, tıpkı sizinki gibi. Muhafazakâr bir ailem var, psikolojik baskıyı en dibine kadar yaşadım. Regl olursun ve ondan sonra her şey değişir, artık kapanmak zorundasındır. Daha 11-12

Ben 12 yaşında kapandım. Ortaokula başlayacağım zaman kendi isteğimle İmam Hatip’e başlamıştım. Orada bana, günahlarımın aileme yazılacağı söylenmişti. Ben de bir gün anneme “Sizin cehennemde yanmanızı istemiyorum” deyip kapanmıştım. Daha regl bile olmamıştım. Çocukken de hiç şort falan giymedim. Babam almazdı. Gizlice abimin şortlarını giyerdim.

Ben büyüdüm, çocukluğumu doyasıya yaşamadan. 11 yaşında bir bez parçasıyla kadın oldum. Arkadaşlarım dalga geçti, “Annem gibi giyiniyorsun” dediler bana anne. Oyunlara çağrılmadım daha fazla, bisiklete binmiyordum, 23 Nisan etkinliklerine katılamıyordum artık. Renkli tokalardan takmıyordum, her sabah bir urgan doluyordum başımdan boynuma. Sen her sabah

Merhaba. Adım Meryl, yani ben kendime bu ismi koydum. Bundan 6 yıl önce, ben 7. sınıfa giderken yaşlı bir amca bana selam vermeye başladı. Ben onun beni bir babanın kızını, bir dedenin torununu sever gibi sevdiğini sanıyordum. Ama sonra onunla sürekli karşılaşmaya başladım. Okula giderken,

Merhaba. Bu platformu uzun zamandır takip ediyorum, ben de içimi dökmek istedim çünkü artık dayanamıyorum. En baştan başlayacağım. Oldukça baskıcı ve muhafazakâr bir ailede doğdum. Babam despot bir insandır, her dediği kanun hükmündedir. Annem ise oldukça uyumlu, anlayışlı, naif bir insandır. 3 kardeşiz ve ben

Ben çok doldum. “Neden erkekler etkilenecek diye ben örtünmek zorundayım?” diye sorduğumda bana “Erkeklerin de tesettürü göz kapaklarıdır” diyerek başımı açmama izin vermeyen ama p*rno izleyen baba, neden bu kadar ikiyüzlüsünüz? Neden ben başımı açtığımda dinsiz ve yosma ilan ediliyorum da sizin gözkapaklarınızla neler yaptığınız

Öncelikle herkese merhaba. Benim hikayem çok uzun. Hepsini yazacağımı zannetmiyorum. Ben 5 yaşındayken babamın zoruyla kapandım. Kapandığım ilk günden beri bunu istemiyordum. Özgüvenim çok sarsıldı. Her şeye karşı hevesim çok azaldı. Artık her şeyden ve herkesten nefret ediyorum. Kapandığım zamanlarda okula yeni başlıyordum. Okulda başörtüsü

Yakında 11. sınıfa geçecek bir lise öğrencisiyim. Beni o kadar anlamayan, dinlemeyen, anlamak istemeyen bir ailede büyüyorum ki hep bu evden nasıl kurtulabilirim diye düşünüyorum. Bir gece yakın arkadaşlarımdan destek aldıktan sonra annemi çağırdım ve ona açılmak istediğimi, bu şekilde yapamadığımı söyledim. Çok kızmadı, ben

Uzun zamandır buradaki hikayeleri okuyorum, belki benim de hikayemi anlatma zamanım gelmiştir. Hayat, değil mi; demesi ne kadar kolay… Oysa biz bu kelimede neler yaşıyoruz. Asla acılarını gün yüzüne vuran bir kız olmadım, tam da bu yüzden acılarımı yüzüme vurdular. Ben küçük bir kızken bir

Ben çocukluğumdan beri ailemi pek sevemiyordum çünkü herkes gibi normal değillerdi. Babam, annesine ve kardeşlerine çok bağlı. Annemi, beni ve kardeşlerimi ailesinden görmüyor. Babam iyi bir evlat, iyi bir kardeş olabilir fakat asla iyi bir eş ve iyi bir baba değil. Tabii ona sorarsanız bu

Merhabalar, buradaki hikayeleri bir arkadaşım aracılığıyla gördüm ve çok hoşuma gitti. Benim ailem dinine düşkündür, her zaman Allah’ın dediğinin olmasını layık gören bir ailedir. Bizi zorla Kur’an kurslarına gönderen, içimizde istek olmadığı halde o bakmaktan bile tiksindiğim yazmaları bize taktıran bir ailedir. Ben balık etli

Sırf kız çocuğu olduğum için hor görülmekten, değersiz görülmekten çok yoruldum. Eğer bir şansım olsaydı kız olmak yerine ölmeyi tercih ederdim, yemin ederim. Daha ne kadar hıçkıra hıçkıra ağlayacağım? Abim veya erkek kardeşim en ufak bir gözyaşı dökse dünyayı yerinden oynatırlar. Ben hıçkıra hıçkıra, içim

Saçlarınızı salmış şekilde dışarı çıkmak nasıl bir duygu? Veya üstünüze uzun bir örtü almadan dışarı çıkmak… 10 yaşında baskı üzerine kapandığım için pek bilmiyorum. Beni böyle en basit duygulardan dahi mahrum bıraktığın için senden nefret ediyorum baba. Ve anne, hiçbir zaman arkamda durmadığın için, senden

Merhaba. Ben 16 yaşında bir kız çocuğuyum. Ailem, sözde beni korumak amacıyla beni okula hiç göndermedi ve okuma yazmayı kendi imkanlarımla öğrendim. 9 yaşında tacize uğradım, babamdan 5 yılı aşkın süredir şiddet görüyorum. Korumacı, dindar bir ailenin çocuğuyum. Küçüklüğümden beri annemle babamın gözüne girebilmek için

Gökyüzü, evren, dünya ne güzel. Bizim burada yaşamamız bir mucize. Bırak evreni, dünyada bile iğnenin ucu kadar değiliz ama duygularımız, acılarımız var ve en önemlisi yaşıyoruz. Garip, bunlara sahip olacak ne yaptık? Niye yaşıyoruz? Evren bu kadar güzelken bizim kalplerimiz niye bu kadar kötü? İnsanlar

Bir süre önce buraya bir şeyler yazmıştım. Açılmak için kararımı verdiğimi ve tepkilerden korktuğumu da söylemiştim. Hâlâ deli gibi korkuyorum, hâlâ gelecek tepkilerin çok büyük olacağını biliyorum. Bu konular ülkemizde neden bu kadar önemli bir durum halini aldı, ciddi anlamda anlam veremiyorum ve üzülüyorum. Her