Açılmayım diye saçlarımı kısacık kestim

Asosyal biriyim. Kapandığımda daha da asosyalleştiğimi düşünüyorum. Ben 10 yaşımda kapandım. Kendi isteğimle kapanmadım ama aile baskısı ile de kapanmadım. yani bana öyle gelmiyor. 4. sınıftaydım yaz tatilindeydik. teyzemlere gidecektik. Teyzemin kızı o zamanlar 6. sınıftı ve yeni kapanmıştı. Annem teyzemlerle görüntülü konuşurken duymuştu ve

Açılmak istiyorum, bunu söylersem hayatımın zindana çevrileceğini biliyorum

Lisenin başında kapandım, yaklaşık beş senedir kapalıyım. 18 yaşındayım ve lisenin ilk yılından sonra asla kapanmak istemediğimi fark ettim, ama zaten kendi isteğimle kapanmamıştım. Babam bana başka çare bırakmadı. Eskiden telefonunda çıplak kadın resimleri gördüğüm adam şimdi bize her fırsatta dinden bahsediyor. Açılmak istiyorum, bunu

Boynumda bilemediğim bir elin sürekli boğazımı tuttuğunu hissediyordum

Merhaba, İçimde bilemediğim, daha önce hiç tatmadığım bir his var. Sanki beni günden güne bu hayattan, bu dünyadan uzaklaştırıyor. Ben de bazılarımız gibi kendi kararıyla kapananlardanım, ama gel görelim ki tıpkı bazılarımız gibi, 13 yaşında sanki sağlıklı bir karar verebilecekmiş gibi karar verenlerden… Buradaki mektupları

İlk regl olduğumda, kısa kollu giymek istediğimde annemin “Ya üzerine hırka giyeceksin ya da hiç giymeyeceksin.” demesiyle ilk tartışma yaşandı

Merhaba, Bu siteyi yaklaşık 1 hafta önce, artık baskıdan bunalıp derdime derman bulma umuduyla gizli sekmeye “ailem kapanmaya zorluyor” yazdığımda keşfettim. Aslında zorluyorlar desem yalan olur, zorlamıyorlar desem de. İlginç bir hikayem var, buraya yazarak biraz olsun rahatlayabileceğimi umuyorum. Kendimi bildim bileli asla şort, crop,

Kadın olmak benim nezdimde hayat denilen bu at yarışına sakat bacakla doğmak demektir

Bu platforma en son girdiğimde henüz 14 veya 15 yaşındaydım, lise ikinci sınıf öğrencisi olarak kaldığım yurdun eski bilgisayarından oluşturmuştum yazımı. Başıma doladığım kumaşa ne denli uzak olduğumu, istemediğimi, çünkü hiçbir zaman ait hissetmediğimi devasa bir acıyla yazmıştım, cümleler cümleler kovalamış tüm nefretimi kusmuştum. Biz

Şalla bambaşka bir kişilikte hissediyorum kendimi ve bu bana çok zor geliyor

Merhaba ben 18 yaşındayım ve 7. sınıfta regl olduktan sonra ailem tarafından zorla kapatıldım. İlk başta denemeye çalıştım, ama benim için çok ağır gelmişti ve dayanamayıp okulda saçımı açtım. Sonrasında her sabah bugün dayanacağım, diye saçımı kapatıyordum, ama hissettiğim özgüvensizlikten dolayı dayanamıyordum. Daha sonra artık

Prangalarla yaşamak nedir sadece yaşayan kız kardeşlerim bilir

Merhaba canım kadınlar, Ben buraya yazmayalı uzun zaman oldu. O zamanlar lise 3. sınıftım. Üniversiteye gidip özgürleşmeyi bekliyordum. Şu an üniversite 2. sınıfım. İstediğim gibi şehir dışında bir üniversite kazandım. Üniversiteye başladıktan 1 ay sonra açıldım. Hala kendimi tam olarak özgür hissetmiyorum, çünkü ailem bilmiyor

Annemin bana ağır hakaretlerine, hatta küçüklüğümdeyse şiddette maruz kalmaktaydım

Bu platformu gencecik güzel bir kızın Twitter üzerinden yüzündeki “başardım” gülümsemesiyle paylaştığı fotoğraf karesiyle keşfettim. Daha dün yaşadığım bir olay beni derinden etkilemişken bana bir nebze de olsa umut oldu. En kötü içimdekileri atabilirim diye buraya sarıldım. Çocukluğumdan beri doğulu, geleneksel (kardeş sayılarını söylerken kızlar

Fark ettim ki benim düşüncelerim, kişiliğim ile görünüşüm zerre uymuyor

Öncelikle merhaba,Şu sayfaya her girdiğimde kendimden bir şeyler buluyorum. Benim gibi insanlar var diyorum. Bazıları geliyor başardım yazıyor ve bunlar beni motive ediyor. Bu yüzden size teşekkür ederim.Kendi hikayemden bahsetmek gerekirse, ortaokul 2. sınıfta özenerek kapandım. İmam hatip ortaokuluna gidiyordum ve özenmemde en etkili şeylerden

Ataerkil toplumun etkisinde kalmak istemiyorum

Bugün burayı Twitter üzerinden gördüm. İki sene kadar önce sancılı bir açılma dönemi geçirdim. Cehennemde yanmamı görmek istemeyen ve sürekli ajitasyon yoluyla beni baskılamaya çalışan bir annem, bana uzun uzun mesajlar atıp kadın vücudundan tiksindiğini belli eden bir babam…Hepsiyle baş etmek çok zordu. Hala devam

Tanrı varsa ve günah saymaktan sıkılıp sadece izliyorsa artık, çocukluğu ve gençliği çalınan kadınlar için gözyaşı döküyor olabilir

Merhaba Çok uzun bir süreden sonra kalemi elime, kendi hikâyemi sizlerle paylaşmak için alacağım aklıma gelmezdi. Kalem derken, amatör ergen karalamaları diyeyim de vurgumda başka bir şey aranmasın. Vesile oldu diyeyim kısaca ve başınızı ağrıtmaya başlayayım artık. Sondan başlayayım. 43 yaşımdayım. İki çocuk annesiyim ve

Evden uzak kuytu köşelerde başörtümü çıkarıp saçımı rüzgarda savuruyordum

Ben M. 17 yaşındayım. Bence doğduğum günden beri üzerimde bir hüzün var. Varoluşsal bir memnuniyetsizlik sürüp gidiyor. Kendimi tanımaya ve özgür olmaya çalışıyorum, bunun bedelini öderken kendimle gurur duydum. Tamamlanmamış hikayemden bahsederken de gurur duymaya devam edeceğim. Sizler de kendinizle gurur duyun, yaşadıklarınızın basit olduğunu

Beni sığdırdığınız kalıp içerisinde yaşamaktan bıktım

22 yaşındayım. 5 veya 6. sınıfa giderken hala oyun çağındayken annem saçlarımın üzerine koydu başörtüyü. Küçükken büyükler gibi giyinip süslenmeyi onlar gibi davranmayı sevdiğim için topuklu ayakkabı giyer makyaj yapar başörtüsünden kendime elbise yapardım. Annem ve bütün sülalem başörtülü olduğu için onlara da özendiğim anlar

“Okula gideceksen ferace giyeceksin yoksa okuldan alırım”

İlkokulda başladı başörtüsü nefretim. Din kültürü öğretmenimiz bir gün derse başörtüsü takın gelin, demişti. Arkadaşlarım hepsi lavaboda heyecanlı bir şekilde takıyorlardı, ben ise iğrenerek. Nasıl yapacağımı bilmiyordum ve görüntüsünün hiç güzel olmadığını düşünüyordum. Hiçbir baskı yoktu üzerimde, kendi düşüncelerim nefretti. Ortaokulda zorla imam hatibe gönderildim,