Sanırım biraz rahatlamalıyım, bu yüzden buraya yazma gereği duydum. Ben 5. sınıfta arkadaşlarım kapanınca kapandım. Başlarda çok hevesliydim, ilk 1 yıl asla açılmayı düşünmedim. Ardından arkadaşlarım tek tek açıldı, böyle olunca benim de ara sıra aklıma açılmak geldi, bunu istedim ama günah olur, deyip içime

Nereden başlasam bilemiyorum. Artık çok doldum ve ilk defa yazmak istiyorum. Çocukluğumdan başlayayım. Çocukluğumu hatırlamak bile istemiyorum. Daha 2 aylıkken annem, ağladığım için beni elleriyle boğuyor. Teyzem evinden çıkıp beni annemin elinden zor alıyor. Keşke o gün orada ölseydim… Çok büyük bir yaşıma kadar sürekli

Merhabalar. Ben 32 yaşında, 14 senedir evli bir bayanım. 14 sene önce evlendim ve o zamanlar açık giyinen biriydim. Açık dediysem öyle çok abartı değil, bana göre en açık şey bir kısa kolluydu; aman aman açık giymezdim. Zaten kısa kollu bir kıyafet giydiğimde de kayınvalidem

Merhaba, ben 17 yaşındayım. 5. sınıftan beri başım kapalı, şu an ise 12. sınıfa geçiyorum. Açılmaya karar verdim. Aslında bu çok uzun zamandır hatta ortaokul zamanlarımdan beri aklımda olan bir şeydi. Sadece konuyu büyütmüyordum. Saçlarımı kısa kesiyordum, kendimi kandırıyordum. 3 gün önce konuyu aileme açtım

Merhabalar. Ben 1 ay sonra 17 yaşına girecek bir kızım. Yıllardır kendimle ve ailemle verdiğim bu savaşta, boşluğun içerisindeyim. Lafı uzatmadan hikayemi anlatmak isterim… Doğduğumdan beri bir gün kapanacağımı biliyordum. O zamanlar ortaokulda başörtüsü takmak yasaktı ve ben ilkokula gidiyordum. Arkadaşlarım jile giyerken ben erkeklerin

Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Ben henüz hiçbir şey yaşamadan 16 senede bu hayattan nefret edecek duruma geldim. Kaç kere intiharı bir çözüm yolu olarak düşündüğümü saymadım. Hep bana dayatılanları yaptım, hiçbir zaman kendime ‘Ben ne istiyorum?’ diye sormadım. Tahmin edebileceğiniz üzere çocukluğumdan beri dini eğitimler aldım.

Selam! Ben 16 yaşında yüzlerce hayalini küçücük bir odaya sığdırmış birisiyim. İlk olarak, 4. sınıfta gittiğim bir Kur’an kursunda oradaki hocaların beni hediyeyle kandırması üzerine başörtü serüvenim başladı. Ne zaman oraya gitsem, bana “Kapanırsan şöyle hediyeler alırız, böyle güzel bir kutlama yaparız” falan derlerdi. Bu

Dayanacak gücüm kalmadı. Kafamdaki örtüyü çıkarma mücadelem yetmezmiş gibi tekrar İmam Hatip’e gönderiliyorum. 7 senedir İmam Hatip’te okuyordum ve geçen haftalarda nakilimi düz bir Anadolu lisesine almıştım. Şimdi ise ailem beni oradan alıp tekrar bir İmam Hatip’e verdi. Nedenmiş, iyice yoldan çıkmışım, elime hiç Kur’an

Okuyacak olan herkese merhaba! 7. sınıfın yaz tatilinde isteyerek kapandım. Kapalı halde birkaç defa annemle beraber markete, dedemlere ve amcamlara gitmiştik. Bu yaklaşık 2 hafta sürdü. Daha sonra ben ve ablam, İstanbul’a abimin yanına gittik. Kulağımdan ameliyat olmam gerekiyordu. Gidişimizin 2. günü örtümü çıkardım. Geri

Merhaba. Ben de muhafazakâr ve dindar bir ailenin içine doğmuş binlerce kız çocuğundan biriyim. Buraya yazan insanlarla birçok ortak noktam var. Din adı altında buradakilere benzer, çeşitli birçok baskı gördüm. Yatılı Kur’an kursu, tesettür, namaz, oruç, Kur’an diye diye istemediğim birçok şeyi yapmak zorunda kaldım.

Merhaba. Ben 14 yaşındayım. 14 yıllık hayatım boyunca neredeyse her yönden kısıtlandım. Bu kısıtlamalar ergenliğe girdikten sonra arttı ve son 1 yıldır dayanılamayacak raddeye geldi. Önceden giydiklerime karışırlardı; kapalı değildim ama şort, etek ya da askılı tişört giymeme izin vermiyorlardı, ki hâlâ vermiyorlar. Fakat artık

Öncelikle herkese merhaba! Sizlere hikayemi anlatmak istiyorum. Yıllardır içimde tutmaya çalışıyorum ve biraz daha tutarsam artık patlayacakmış gibi hissediyorum. Çevremde güveneceğim ve bunları anlatabileceğim hiçbir insan yok ve en güvenilir yerin burası olduğunu düşünüyorum. Biz bir akraba binasında oturuyoruz. Bütün kuzenlerimle aynı yaşlardayız, birimiz diğerinden

Merhaba. Nereden başlayacağımı bilemesem de ben de hikâyemi anlatmak istedim. Ailenin en büyük çocuğu benim ve şu an 15 yaşındayım. 5. sınıfta İmam Hatip’e başlarken kendi kendime kapanmak istedim, babam da “Şimdiden kapanman en mantıklısı, seni en başından bu şekilde tanırlar” demişti. Annem ise biraz

Açıkçası buraya neden yazıyorum, bilmiyorum. Benim ailem pek baskıcı değil, başörtüsü konusu hariç. Ben liseye geçtiğimde kapandım ama bu asla kendi isteğimle yaptığım bir şey değildi. Bunun öncesinde, 8. sınıfta babamla çok ciddi kavgalar da ettim; “Ben kapanacaksam bile Allah için değil, senin için kapanacağım”

Merhaba. Tamamlanmamış hikayemi içimi dökmek için yazmak istiyorum. 16 yaşındayım. Ailem aşırı dindar insanlardır. Bense onların aksine her şeyi mantık çerçevesinde düşünen biri oldum. Bana küçüklüğümden beri, büyüdüğüm zaman liseye gitmek yerine yatılı Kur’an kursunda kalmam gerektiği aşılandı. Herkes gibi okuyup meslek sahibi olmama izin

Daha 12 yaşımda hayatımın hatasını yaptığımı bilmeden büyük bir hevesle başladığım İmam Hatip ortaokulu, o zamanlar beni çok mutlu ediyordu çünkü beğeni topluyordum. Bilirsiniz, sevgiyi eksik gördüğünüzde en ufak takdirle bile dünyalar sizin olur. 5. sınıfı düz bir okulda bitirdim ve 6. sınıfın 2. döneminde

Çocukluğum güzel geçti. Baskıcı olmayan ama muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Ortaokulda isteyerek kapandım. O dönem çok huzurluydum, dindardım, hayatımda her şey yolundaydı. Fakat liseye geçmeden önce hayatım tamamen değişti, her şeyimi kaybettim, büyük bir travma yaşadım. Dine sarıldım. O dönem çok dua ettim. Yine de

Merhabalar, ben bu platformu bugün keşfettim ve bazı yazıları okudum. Burada genel olarak yaşça büyük bir kesim var fakat ben 13 yaşındayım. Liseye yeni geçtim, daha doğrusu geçeceğim. LGS puanım pek iyi olmadığı için ailem beni özel bir okula gönderecek. Bu okul her ne kadar

14 yaşımda, saçımı örtmeyi ve İmam Hatip okumayı reddettiğim için zorla Açık Öğretim Lisesi’ne kayıt oldum. Sonrasında evdeki baskıdan kaçmak için yatılı Kur’an kursuna gittim. Ailemden gördüğüm başörtüsü baskısını bu kursta da gördüm. Daha fazla dayanamadım ve 17 yaşımda kapandım. Yine aile ve çevre baskısıyla

Merhaba, ben 23 yaşında hayata tutunmaya çalışan biriyim. Buradaki çoğu kişi gibi muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Belirli bir süre tüm bu aile baskısının bana özel bir şey olduğunu hatta kötü ve yanlış olanın ben olduğumu düşündüm. Hikayem elbette regl olduktan sonra başladı. Ben asla dine

Bu siteyi uzun zaman önce keşfettim. Bazen buradaki yazıları okuyorum, bazen de ağlamamak için okumuyorum. 19 yaşındayım ve üniversite 1. sınıftayım. 14 yaşında kapandım, İmam Hatip’e gittim. 17 yaşından beri Müslüman değilim. 14 yaşında oldukça dindardım; namaz kılardım, öldükten sonraki sonsuz hayata inandığımdan yaptığım her

Öncelikle belirtmeliyim ki bu bir başarı hikayesidir! Size umut aşılamak için buradayım. Bu siteyi uzun süredir okuyorum, hatta sitede birkaç umutsuz mektubum da bulunuyor. Geriye dönüp onları bir daha okumadım çünkü onlar artık geride kaldı. Önümdeki sayfalara yepyeni hikayeler yazacağım. Kısaca hikayemden bahsedeyim. 12 yaşında

Asla sokağa çıkıp ip atlamadım, ayıptı; kahkaha atmadım, ayıptı; şort/askılı giymedim, ayıptı… Kur’an kurslarına gittim ayıplanmadan… Örtündüm biraz takdir görmek için, biraz olsun sevilmek için. Kendi isteğimle örtünürken daha 12 yaşındaydım. Bana kimse dini anlatmadı, hep “Sen akıllı kızsın, bu karar senin” dediler. 12 yaşındayken

Ben küçük yaşta kapandım. İmam Hatip’te okuduğum için çok sayıda kapalı öğrenci vardı. Ben de kapanmak istedim; aileme söyledim, onlar da “Tamam” dedi. Yani kendi isteğimle kapandım ama o zamanlar çocuktum, sorumluluklarımı bilmiyordum. Şimdi aileme açılacağımı söylesem bana çok kızarlar ve izin vermezler diye korkuyorum.

Merhaba. Birkaç ay sonra 16 yaşında olacağım. Çok dindar bir ailede doğdum. Bir ablam ve bir abim var. Ailemdeki ve sülalemdeki herkes kapalıydı. Çok küçükken onlara özeniyor ve kapanmak istiyordum. Sülaledeki her kız 6. sınıfa başlarken kapanırdı. Ben 5. sınıfa başladığımda yeni bir okula ve

Bu, buraya kaçıncı yazışım; bilmiyorum. Geçenlerde 24 yaşına girdim ve hâlâ kendi hayatımla alakalı karar alamıyorum. Hikayemi özetlemek gerekirse, kendimi bildim bileli ders çalışan ve buna rağmen babamın “Başörtüsü yasak, boşuna çalışma, hiçbir yere gitmeyeceksin” söylemlerine maruz kalan bir insanım. Tam da bu yüzden lise

13 yaşındayken annem ve babamın psikolojik baskılarına dayanamayıp kapandım. Beni baskı içinde aciz ve ezik bir insan olarak büyüttüler. Yakında 18 yaşında olacağım ama hâlâ bir kasiyere kart uzatırken ellerim zangır zangır titrer. Çünkü ben başörtü taktıktan sonra bir kadına dönüştüm. Voleybol oynuyordum, bıraktım. O

Merhaba. Bu, buraya ikinci yazışım. “Babama açılmak istediğimi söylediğimde ‘Seni sevmek zorunda değilim’ dedi” başlıklı yazıyı ben yazmıştım. Yazalı 1 yılı aşkın bir süre geçmiş. Çok şey oldu. Ben artık özgürüm, çünkü babam öldü. Bunu dile getirmenin acı tadı damağımda hâlâ. Savaşım bitti. Özgür oldum.

10 yaşımdayken ‘Her şey çocukluktan gelir’ diyerek beni güle oynaya kapattılar. Kimse “Dur, yapma” demedi. O zamanlar kendimi ve görünüşümü sevdiğimi sanıyordum ama sadece kendimi kandırıyormuşum. Görünüşümden ve başımdaki örtüden dolayı ne çocukluğumu yaşayabildim ne de hareketlerim kısıtlanmadan sokakta yürüyebildim. 12 yaşındaki bir çocuğa “Kollarını