Kategori: Uncategorized

Her ayna gördüğümde gözlerim dolsun istemiyorum.

Uzun süredir bu platformda yayınlanan mektupları okuyordum. Ben de açıldıktan sonra kendi hikayemi anlatmaya karar vermiştim, ancak ailemle konuşmak için cesaretimi toplarken bunu yazmaya karar verdim. Annem, ben anaokuluna başlayacak yaştayken dinle daha çok ilgilenmeye başladı ve cemaatlere katıldı. Oradan da öğrendikleriyle beni normal bir…

Ben geriye dönüp baktığımda açıkken bile aslında kapalı olduğumu fark ettim.

Tekrardan merhaba Yalnız Yürümeyeceksin ailesi! Buraya 3. yazışım. Aslında ilk mektubumda tek seferde hikâyemi anlattığımı düşünmüştüm, ikincisindeyse sonrasındaki güncel gelişmeleri aktarmıştım. Fakat işin aslı öyle değilmiş. Hayatımın içindeki baskı öylesine yoğunmuş ki neredeyse tamamını ailem yönetiyormuş. Bu yüzden bunlara geriye dönüp baktığımda o zamanlar bana…

Türban taktığım için cinsel yönelimi dile getiremiyorum çünkü toplum baskısından korkuyorum.

Merhaba. Ben 12. sınıfa gidiyorum, biseksüelim ve 5 yıldır aile baskısıyla türbanlıyım. Ortaokulda İmam Hatip’e gönderildim. Bizde namaz kılanları gezilere götürürlerdi. Ben de bu gibi ödüller için 7. sınıfta namaz kılayım, dedim. 1-2 ay sonra canım istemedi ama ailemin baskısı yüzünden yıllarca namaz kılıyormuş gibi…

Anneler kızları onlara benzemediği takdirde onları sevmezler ama oğullarını her koşulda severler.

Merhabalar! Size geçenlerde yaşadığım ve hâlâ gözümün önünden gitmeyen bir travmamı anlatmak istiyorum. Bir gün ders çalışıyordum. Abimin sinirli şekilde “Nerede o?!” dediğini duydum. Annem de   “Dur, bir yemek yiyelim önce, tadımızı kaçırma” tarzı bir şey söyledi. Kardeşime kızacak sandım. Sonra bummm! Bir anda çat…

Açılabilmemin tek sebebinin ailemin karşısında dik durmam ve vazgeçmemem olduğunu düşünüyorum.

Ben başardım. Ben açıldım. Bu mektubu yazmak için o kadar uzun süre bekledim ki… Sonunda istediğimi aldım. Açıldım. Uzun yıllardır kapalıydım -bunu eski mektuplarımda çok yazdım- ve özellikle son aylar hayatımın en boğucu dönemi haline gelmişti. Çok kez ciddi olarak intiharı düşündüm. Hiç ışık göremediğim,…

Liseyi bitirince tıpkı abim gibi bir cemaat yurduna verileceğim.

16 yaşındayım. Çocukluğumdan beri bir cemaat ortamında dini baskıyla yetiştirildim. Ailem oldukça dindar insanlardır. Tabii ki küçükken bunun farkında değildim hatta 3 sene öncesine kadar farkında olmadığımı söyleyebilirim… İnsan içinde bulunduğu olayların farkında olamayabiliyor bazen, zaten çocuktum ve bazı kavramların ne anlama geldiğini bile bilmiyordum.…

Cemaat yurdundan sonra 4-5 seneye yakın psikolojik tedavi görmek zorunda kaldım, tonla ilaç kullandım.

Merhaba. Cemaat yurtlarıyla ilgili hayatımdan berbat bir kesit paylaşmak istiyorum. Liseye dereceyle girip ilk senemde sınıfta kalarak bitirdiğim berbat bir sene… Daha güvenilir olacağı düşüncesiyle cemaat yurduna yerleştirildim ki pek bir seçeneğimiz yoktu o dönemde. 1 senenin bana ömür boyu yara bırakacağını hiç tahmin etmezdim.…

Bizim gibi başörtüsü esaretinden kurtulmak isteyenlerin ne bir günü ne bir miladı var.

Merhaba. Aylar önce buraya içimi dökmüş, başörtümü çıkarmak istediğimi söylemiştim. Benim için birçok açıdan zor oldu ama başardım. Eylül’de bunu başardım ve yaklaşık beş aydır özgürüm. Bu sürecin benim için en zor yanı kendi içimde yaptığım şeyin sorgulamasını bitirebilmekti. Çünkü başörtüsü takmak istemiyordum ama Allah’a…

Benim için evlilik o evden kurtuluştu.

Merhabalar. 5 yıl önce bana “27 yaşında açık olacaksın” deselerdi sanırım buna gülerdim, o kadar imkansızdı… 7. sınıfın yaz tatilinde Kur’an eğitimi veren bir ev kursuna göndermişlerdi beni. Kurs bitince babamdan hediye olarak telefon istemiştim ama o bana “Ancak başını örtersen alırım” demişti. Telefonu çok…

Bir elin beş parmağı bile bir değilken bir ailede hiç açık kadın olmamasının sebebini, sürecini düşünmek beni sorgulattı.

Sözlerime küçük bir anı ile başlamak istiyorum. Umarım beni sabırla okursunuz çünkü detaylı anlatırsam anlaşılırmışım ve benim gibilerin sesi olurmuşum gibi… Otobüsteyim, yanı başımda duran yaklaşık 60 kişinin sesleri bir şelalenin arkasından geliyor gibi ya da bir şelale sesleri takip ediyor, emin değilim. Pim Stones…

Küçüktüm, gücüm yoktu ama şu an kaybedecek hiçbir şeyi olmayan 20 yaşında bir kadınım.

Merhaba, bu sitede açılmak isteyip açılamayan ya da en sonunda bunu başarıp paylaşmak isteyen birçok kadının mesajlarını okudum. Ben de böyle bir hikâyeye sahibim ama bahsetmek istediğim nokta farklı. Aşırı dramatik ve çeşitli rahatsızlıklara sahip ebeveynlerim ve yakın akrabalarımın psikolojik şiddeti sonucu dile getirişimden 1…

Ailem nedeniyle eğitimimden mahrum kaldım.

Her zaman ailemin olmak istediği bir karakter olmak için savaştım. Hep olmamı istedikleri, ben olmayan kişiyi olmamı istediler. Sınıfımdakilerin alay konusu her zaman bendim. Çok fazla sözlü zorbalığa uğradım, hep bir fiziksel özelliğimle dalga geçildi ve buna acımasız bir şekilde komik bir şeymiş gibi güldüklerini…

Annem, benim tesettürle mutlu olmadığımı ve her gün içimde verdiğim savaşı hiç anlamak istemedi.

Merhabalar, ben 18 yaşında ve 3 ay önce başını açmış birisiyim. Muhafazakâr bir ailede, 2 ablamın da küçüklükten kapalı olduğu bir ortamda büyüdüm. Kapanmam için ufaktan başlayan ısrarlar, 8. sınıfa başladığım döneme denk geliyor. Annemin “Ablaların kapalı, seni ise yanımda bir yerlere götürmeye utanıyorum.” dediğini…

Bir gün yurtta bir konuşma gerçekleştirdiler ve herkes tek tek kapanmaya başladı.

Yazdığım yazıda biraz fazla genelleme yaptım, şimdiden özür dilerim. Merhaba, ben 21 yaşında ailesi ile yaşayan bir genç kızım. Ben liseyi sahte sofilerin, sadece kadınları kapatarak, bastırarak, susmasını sağlayarak mutlu olduklarını iddia eden sapkın dindarların arasında okudum. Kaldığım yurtta sık sık söyleşi olurdu, gitmek istemezdim…

Aynı ailede insanlar birbirini nasıl koşullu sever?

“Gelsen eğlenirmişiz, viskiler falan içildi. Öyle bir ortam.”. Bu cümle çok üzdü beni. Biliyorum, garip bir başlangıç oldu. Ben başörtüsünü sancılı bir sürecin sonucunda çıkardım. Gerçekten mutluyum bu konuda. Siz başörtüsü kullanarak da çok mutlu olabilirsiniz, bu bana uygun değildi sadece. Ailemin yanında dışarıdayken tişört…

Sınavdan sonra son kez konuşacağım.

Benim hikayem, ortaokul 6. sınıfta İmam Hatip’e gitmemle başladı. Bazı sorunlar yüzünden tek kaçış yöntemimin bu olacağını düşünerek, İmam Hatip’in ne demek olduğunu bile bilmeden; babam, oraya gitmemin gereksiz olduğunu düşündüğü halde annemle yazılmaya gittim -annem çok muhafazakâr, dinine bağlı birisi-. Arada sırada kapalı gidip…

Sanki hiçmişiz gibi geliyor.

Merhaba. Ben de sizin gibi bu durumdan çok bunalmış biriyim. Hemen başlayayım anlatmaya. 10 yaşındayken vücudumdan utandığım ve saçlarımı sevmediğim için kapanmak istedim. Ailem, “Tamam” dedi ve o yıl kapandım. Şu an 17 yaşındayım. 2 yıldır içimde hiç gitmeyen öyle bir huzursuzluk var ki… Anneme…

Kardeşim erkek olduğu için sürekli pozitif ayrımcılık görüyor ve annem, bunu bizden saklama gereği bile duymuyor.

Merhaba. Baskıcı, zorba ve manipülatif bir anne-baba, erkek-kız ayrımcılığının sonuna kadar yaşandığı ve bunu maalesef erkek kardeşimle yaşadığım bir evin içerisinde, sanki denizin dibindeki kumlardan adım adım, basınçtan patlamak üzere gibi yürümeye çalışıyorum. Evde asla bir huzurum yok. 20 yaşındayım. Havacılık okudum, ama babam beni…

Arkadaşlarımla alkollü mekânda otursam “Bunun ne işi var burada?” diyenlerden, “Ben gelmeyeyim” desem “Bu kadar bağnaz mısın?” demelerinden yoruldum.

İkinci kez yazıyorum. Artık dayanamıyorum bu hisse, boğuluyorum. İçimde hissettiğim şey açık giyinme isteği değil. Hatta saçlarımı rüzgârda savurmak, güzel hissetmekten de ötesi ben özgür hissetmek istiyorum. Kendi kararımı yaşamak… İnsanlar bana bakınca önyargıdan fazlasını görsün istiyorum. Arkadaşlarımla alkollü mekânda otursam “Bunun ne işi var…

Youtube’dan şal bağlama videoları izleyerek ağladığım günleri hatırlıyorum.

Koca ellerini ağzımızın üzerine kapatıp bizi susmaya ve özgürlüğümüzü elimizden alan her bireye bu sitede yazılan tüm yazılar. Daha yeni yeni keşfediyorum, çoğu insanın hikayesine burada ortak oldum. Özgürlüğünü bir kafese kapatan insanlara baş kaldıran kişilerin hikayelerinde başrol hep benim. Babam tarafından baskı görerek kapanmak…

11 yaşında yaşıtlarım oyun oynarken verdiğim bir karardan bir ömür boyu mesul olmak zorunda değildim.

9 yaşındaydım, ergenleşiyordum. Göğüslerim tomurcuklanıyordu, ben yaşıtlarım gibi çocuk olamazdım. Annemden öyle görmüştüm. Genç kız oluyordum artık. Bense göğüslerimin büyümesinden çok rahatsız oluyordum. Koşmak, zıplamak, oyun oynamak istiyordum; oysa yürürken bile göğüslerim sallanıyordu. Sınıftaki erkeklerin zaman zaman bana baktıklarını fark ediyordum. Hiç unutmuyorum, bir gün…

Eğdirdim başlarını, kaldırdım başımı.

Ben başardım! Aslında 5-6 ay oldu özgür olalı, ama neden insanlara ümit olup nasıl başardığımı anlatmayayım? 1,5 sene önceki mektubumda her şeyi anlatmıştım. Yağmurda ıslanmak, güneşte kurutmak istiyorum kıvırcık saçlarımı, diye. Gece sabaha kadar uykusuz kaldığım, sokakta yürürken durduk yere ağladığım, o türban yüzünden boğulduğum…

Yavaş yavaş istediğim kıza dönüşüyorum.

Selam, en son buraya bir sene önce yazmıştım. Saatlerce ağladıktan sonra ben de 10 yaşında -çocukluk aklı- ailem “Kapan” dedi diye kapandım. Etrafımdaki herkes öyleydi. Açıklık bilmezdim. Şu an 17 yaşındayım ve sanırım kendi özgürlüğümü kendim yarattım. Şu anda açığım, ama evden çıkarken ve geri…

Diğer insanların, benim uğruna savaşmam gereken şeyler hakkında en ufak bir kaygı bile taşımaması beni sinirlendiriyor.

Nereden başlasam bilmiyorum. Her seferinde buraya bir dahaki yazışımda başarmış olmayı dileyerek yazıyorum, fakat olmuyor. 16 yaşınızda, savunmasız, çelimsiz ve ailenize muhtaç bir kız olduğunuzda olmuyor. Diğer insanların, benim uğruna savaşmam gereken şeyler hakkında en ufak bir kaygı bile taşımaması beni sinirlendiriyor. Hayat gerçekten adaletsiz.…

Başörtüsü hakkında hep erkekler konuşuyor.

Selam, 4 yıldır başörtülüyüm ve 2 yıldır açılmayı düşünüyorum. İnsanların kafasında bir başörtülü imajı var ve çoğu buna inanıyor. Bense öyle olmadığımı kanıtlamak istiyorum her seferinde ve bu hayat kalitemi o kadar düşürüyor ki… Bir yere giderken ya da biriyle tanışırken hep tedirgin oluyorum. İlk…

Babası gibi eşi olmasını isteyen küçük çocuk, artık babasına benzetilmek bile istemiyor.

Merhaba, ben Kübra. 16 yaşındayım, hikayemin başlangıcı neresi bilmiyorum, ama içi çok kırık. İçim çok kırık. Küçükken orta okul bitene kadar hep din aşılandı. Babam pantolon bile giymeme kızardı. Dar paçalı pantolonlar modaydı o sıra. Çok özenirdim. Kuzenlerim müzik dinlerdi, aşık aşık bakardım. Dinlerdim tınısını,…

Annemin rahmine düşerken bile aileyi birbirine katmışım; babaannem, anneme “Kızsa doğurma, aldır” demiş.

Merhabalar. Ben mezun yılımda hem üniversite kazanmaya hem de örtümle mücadele etmeye çalışan çaresiz bir kızım. Babam tarafından liseye geçince zorla kapatıldım. Aslında benim hikayem daha da öncesine dayanıyor. Annemin rahmine düşerken bile aileyi birbirine katmışım. Benden önce doğan 2 ablamın ardından benim de kız…

Siyasileşen dinden nefret ettim.

Öncelikle sayfanızı yeni buldum ve çok beğendim, buna gerçekten ihtiyaç var. Ben de kendi hikayemi yazmak istiyorum. Şu an 16 yaşındayım, 2 sene önce kendi isteğimle kapandım. Bu kararı alırken gerçekten çok mutluydum ve kararımdan çok emindim, asla geri dönmeyecektim. Ayrıca çok yobaz bir insandım,…

Bu süreç, babamın pantolon giymeme karışmasıyla başladı.

Buradaki hikayeleri okuyup ben de yazmalıyım, dedim. Çünkü öncesinde bu sorunları yaşayan insanlara nasıl ulaşabilirim, diyordum. Artık benzer şeyleri yaşayanlarla daha yakınım. 24 yaşındayım, yaklaşık 8 yıldır kapalıyım. Lise dönemlerinde henüz kapanmadan önce babamın pantolon giymeme karışmasıyla başladı bu süreç. Kısa kollu giydirmeme vesaire… Bu…

Açılsam ve pişman olsam ne fark eder, “Tekrar kapanamazsın” diye vahiy mi inecek?

Merhaba. Sizden başka akıl danışacağım kimsem yok. Instagram üzerinden yazılarınıza denk geldim ve size yazmaya karar verdim. Yaklaşık 8 senedir kapalıyım. 31 yaşındayım. Evliyim, 2 çocuğum var. Evlendikten sonra şehir değişikliği yaptım ve bence hayatımın en anlamsız davranışını yapıp, ortamda çok tesettürlü var diyerek kendimi…

Evlenirken açık olmak istedim, bu benim hayalimdi ama annem izin vermedi, yine o şey kafama sarıldı.

Merhaba. Ben daha 6. sınıfa giderken annem, “Etek giyersen seni severim, başını örtersen benim kızım olursun” derdi. Ekmek almaya giderken “Giy eteğini, ekmek al” derdi. Annem evi geçince, eteğimi kıvırıp giderdim. 13 yaşında liseye geçince annemin baskıları sonucu kapandım. Akrabalarım dine düşkün demek istemiyorum, fazla…

Yakın zamanda açılmak istediğimde, dünyanın en iğrenç şeyi gibi bakıldım.

Herkese merhaba, yine ben. Şu an bu yazacaklarımı yazdığım vakit kendimi öyle yalnız, öyle güçsüz ve öylesine darmadağın hissediyorum ki… Kelimeler kifayetsiz, cümlelerim belki de anlamsız. Kulaklığımda Sezen Aksu çalıyor, ardından sıraya koyduğum Emre Aydın çalacak. Başaramadığımın bilmem kaçıncı yazısı bu. Buraya yazmak, sizinle konuşuyor…

Annem, “Artık konuyu ölene kadar kapat çünkü sen ölsen de o başörtü sende kalacak” dedi.

Merhaba, ben de buradaki çoğu kişi gibiyim, ama sanırım bu sefer çok yaklaştım. Ben 9-10 yaşındayken kapandım. İnsanlar kendi rızam olduğunu sanıyordu, ama çevremdeki herkes kapalıydı. O zamanlar zor gelmiyordu, daha sonra büyüdüğümde aslında bunun bir manipülasyonla olduğunu anlamış oldum. Her neyse… LGS sınavından sonra…

Canım annem, hep destekçim olduğun için, akrabalarımızın ve babamın yaptığı tüm mobbing’lere rağmen hep arkamda durduğun için sana çok teşekkür ediyorum.

“Kendime inanıp her şeye rağmen açılmalı mıyım?” adlı yazımın devamıdır. Evet, bu benim zafer ve başarı yazım. Yaklaşık 7-8 ay boyunca beni yiyip bitiren o his artık yok. Öncelikle bu siteyi kurdukları ve beraber aynı sorunları yaşadığım insanlarla fiziksel olmasa da bizi bir araya getiren…

18 yaşında biri olarak izin almak durumunda olmam bile beni sinirlendiriyordu ama dindar ailelerde durum böyledir.

Merhaba. Buraya daha önce yazmaya çalışmıştım çünkü burası kendimi yalnız hissettiğimde sığındığım bir platformdu ama yazdıklarımı atmamıştım. Dün Enes Kara’nın haberini duyunca ve aklıma burası gelince tekrar yazmak istedim. Bizim için kapanmak bir aile geleneği olduğu için 7. sınıfın sonunda kapanmıştım. Anneme belirli bir tarih…

Ben de başörtümü çıkartmak istiyordum ve bu hikayeleri görünce neyden korkuyorum, dedim.

Enes Kara’nın intiharından sonra ben de yaşadıklarımı tekrar gözden geçirdim. Hislerini ve intihar motivasyonunu anlayabildiğimden (sanırım) onun ölümü beni çok etkiledi. Kendi yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. 4-5 yaşlarımda sübyan denen İslamî anaokuluna gittim. Orada kendi dilinizde okuma yazmayı öğrenmeden Arapça öğreniyorsunuz. Size dualar ezberletiliyor, namaz kılmayı…

Kafamda büyüttüğüm kadar sancılı değildi.

30 Ocak günü anneme tıpkı 2 sene önce olduğu gibi açılmak istediğimi söyledim. 6. sınıftan itibaren kapalıydım, şu an 12. sınıfım. Kendi isteğimle kapandım diyebilirim. Yani o yaştaki bir çocuk hayatın, başörtüsü takmanın sorumluluğunun ne kadar farkındaysa o kadar istekliydim. Çevremde herkes kapalıydı. Anne tarafımda…

Dini değil, sadece kendimi savunacağım.

Merhaba. Dönüp dolaşıp kendimi burada buluyorum. Burası bana evimde hissettiriyor. Umarım mektup yazan yazmayan herkes dileği neyse kavuşur. Ben açılmaya karar verdim. Bu karar oldukça sancılı oldu, fakat kararımdan döneceğimi sanmıyorum. Aslında kendi isteğimle kapanmıştım. Etrafımdaki herkes tesettürün hayatı kolaylaştırdığını söylüyordu, benim hayatımı zindana çevirdi.…

Kendimizi sevmeyi öğrenmek zorundayız.

Merhaba, ben de içinizden birisiyim. Dinim hakkında kötü bir şey düşünmüyorum, hâlâ inanıyorum fakat bu olmak istemiyorum. 6. sınıfta ailemin baskısı olmadan kendi isteğimle(!) -ne kadar istek denebilirse- kapandım. Son 2 yıldır kendimi bu bedene ait hissetmiyorum artık. 17 yaşıma girmek üzereyim. Dışarı çıkmayı, dolaşmayı…

İnsanların tuhaf bakışlarını, kınayan seslerini, fısıltılarını ve tüm soruları kabul ediyorum.

15 yaşında kendi isteğiyle kapanan bir kızım. Ailem “Neden kapanıyorsun, yaşın daha çok küçük, kime özendin” tarzı cümlelerle bende ters etki yaptılar, sağ olsunlar. İnat ettim. Namazlarımı kılıyordum, Kur’an okuyordum. Yani tesettüre gayet uygun yaşıyordum ama birkaç sene sonra fark ettim ki arkadaşlarıma özenmem, ailemin…

Düşüncelerimi arkadaşlarıma açmak istesem de öğretmenlerin bize ezberlettiği, MEB kitaplarında yazan her şeyi bana ezbere okumalarından başka bir sonuç alamamıştım.

Öncelikle bu yazıyı okuyan herkese merhaba! Şu an için denemekte olduğum, fakat bir gün başaracağıma cidden inandığım bu mesele hakkında ben de bir şeyler yazmak istedim. Belki bu satırlarda siz de kendinizi bulacaksınız, kim bilir… Önce kendimi tanıtmakla başlayayım. 19 yaşındayım. Küçüklükten beri gerek Kur’an…

Kapanmanın farz olmadığına kanaat getirdim.

Benim hikayem buraya yazılı olanların çoğundan farklı. Benim ailem oldukça dinine bağlıdır. Beş vakit namaz kılar, oruç tutar, bütün ibadetleri yerine getirmeye çalışırlar, fakat ailemde hiçbir kadın başörtüsü takmaz. Hacca gitmiş olan babaannem dahil. Ömrümde ne akranlarımdan ne de ailemden kapanmaya dair bir baskı gördüm.…

İnsanlara İslam’ı ulaştırma hedefim doğrultusunda çok çalıştım, çok okudum ancak okuduklarım sadece gerçekleri yüzüme vurdu.

Merhaba. Yaklaşık 2-3 sene önce bu sayfayla karşılaşmıştım ve buraya dinden soğuduğunu, açılmak istediklerini belirten insanların hikayelerini gördükçe çok üzülüyordum. İnşallah düzelirler diye dua ediyordum. Dolayısıyla şu an buraya yazıyor olmam oldukça ironik. Ben ilahiyatçı bir ateist olmasına rağmen yaşayabilmek için Müslüman taklidi yapan bir…

Sanki ailemizin mutluluğu yalnızca benim isteklerim yok sayıldığında mümkünmüş gibi…

Hepinize selam. Hikayelerinizin ortaklarından biri de benim. 23 yaşındayım, kabullenmekte zorlansam da. Kabullenmek istemiyorum çünkü istemediğim biçimde yaşadığım 1 senenin daha geçmiş olduğunu bilmek beni boğuyor. Muhafazakâr bir aile, sülale, çevrede büyüdüm. Ailemizde bir kızın büyüdüğünün kanıtı olan başörtüsünü de ilk kez bu sebeple liseye…